Yenilginin Yüzü

Bu kaçıncı sahne, kaçıncı piyes; kendimle çatıştığım...Sonu gelmeyen olaylar bütünü...Ve ben her seferinde bambaşka hislerle yoğunlaşmaktayım. Çoğunlukla hüzün çiçeği açar şu gönlümde.Hasretle biter, hep sonu gelmeyen sabahlara gebe sevdalar.Bir hırs, bir intikam büyür içinde insanın; o vakit kendi yanılgısıdır ama gerçekte bilinmez.Ortalığı nefret,kin bürür.Duygular hislendikçe, daha çıkılmaz bir hal alır.Gerçekte kendi kendinin katili olur insan.Açılan bu tertemiz,beyaz sayfalar karalanır.Bürünür kırmızıya...Ateşin yandığı yerde dinginlik, ne yazık ki hüküm sürmez.Huzur gölgesi altında yaşanan bu depremler, hep boş vaatlerde bulunur.Köşe bucak bir kovalamaca başlar, kalplerde saklı kalan sevgi kırıntılarını da süpürme yolunda.İlerler hırsın sarmaşık dalları.Geriye kalan kırık, dökük hatıralardır. Aynalara bakmak haramdır.Güzelliğin yerini çirkinlikler almıştır artık.Yansıyan tek bir his kalmıştır kalplerde, o da pişmanlıklardır. Yakalanmamış anlar duvarları kaplar ve her geçen gün üzerine gelir, geçmişin izleri.

EBRU ÜNVER