Bazen kar tanesi kadar yalnız kalır insan. Uzanamazsın dokunamazsın olmayınca olmaz. Ta ki yere çakılana kadar. İnebileceğinin en aşağısına inene kadar yalnız kalırsın. Düşünce o en alçaktaki yere binerler tepene tek tek. Gelirler üstüne saatlerce, günlerce, aylarca. Ayaklar altında kalırsın kirletirler seni. Herkes bakar, herkes görür senin beyazlığını, anlamazlar ama. Daha kötüsü çoluk çocuğa oyuncak olursun sonra. Ya o tepene binenlerle sıkıştırırlar seni iyice; birbirlerine, sağa sola atarlar hunharca. Ya da yuvarlayıp yuvarlayıp havuç sokarlar bir tarafına. Eriyip gitmek istersin akıp kavuşmak denizlere. Ama bilemezsin o zaman kısır bir döngünün içinde kaldığını. Erirsin ırmak olursun. Akarsın deniz olursun. Bulut olursun sonra. Tam uçarken havalarda sonra tekrar kavuşursun yalnızlığına ya da özgürlüğüne. Çünkü bir tek o zaman özgürsündür aslında. Kıyamete kadar devam eder tekerrürler. Bilirsin bilmesine de değiştirmezsin bu gidişi. Kendi kıyametine kadar.