Anlayamayacağın sözler fısıldayacağım sana.. gözlerimden birkaç damla yaşla beraber..

yüreğimde hep geç kalmışlığın hissi olacak.. niye daha evvelden söylemedim diye

hayıflanacağım.. sana tüm bunları daha erken anlatmış olsaydım eğer huzura daha erken

kavuşmuş olacaktım diye düşüneceğim.. ama bütün düşünceler bir çıkmaz sokağa

çıkacak.. çünkü ben çoktan geç kalmışımdır.. şimdi durup bu son cümlemin anlamını

düşüneceğin.. ne demek istediğini.. kendim yazmışımdır oysa.. kendi söylediğimden bile

uzak kalmış olduğumu düşüneceğim.. sonra her şeyi başa sarıp bu düşünce zincirine

nereden başladığımı düşüneceğim.. yani oturup saatlerce anlamsız şeyler düşünen biri

olduğumu bir kez daha kendime ispatlayacağım.. kendime diyorum çünkü kendimden başka

kimse kalmadı benle.. ben yalnız kaldım.. bir gurur, bir inat, bir geç kalmışlık yüzünden

kendimle kaldı.. özlediğim halde gelmediğim için, sevdiğim halde sevmediğimi söylediğim

için, sensiz yapamayacağımı bildiğim halde sensiz de yaşamda dimdik durabileceğimi

kanıtlamak için , yani tüm bu içinler yüzünden yalnız kaldım.. şimdi verseler hayatımı

yeniden bana, bir filmi geri alabildiğim gibi yaşamı da geri alabilsem eğer işte o zaman

farklı olurdu her şey.. o zaman bir sakız gibi benliğime sarılmış olan gururumu bir bıçakla

dahi olsa söker atardım.. sana gelmeyi her seferinde başka bir zamana erteleyen

düşüncelerimi sustururdum… böyle olacağını bilseydim beni istemediğini söylesen bile

yanında dururdum. Canın yandığında canının yandığını uzaktan hissetmek zorunda

kalmazdım gelir acını ben dindirirdim. Ama işte geç kaldım. Bir kez yanında olabildim o da

artık hiçbir zaman yanında olamayacağım zamanda.. sadece son nefesini verirken yanında

olabildim işte.. üzgünüm hem adına hem adıma.. sende üzgündün son nefesini verdiğin

anda.. beni bulduğun ama hemen kaybettiğin için.. bütün üzgünlüklerin nedeni ben geç

kaldım.. iki kelimeyle yıktım bizi.. geç kaldım.. üzgünüm..