Ne var beni uzaklara götüren? Ne var bir çocuğu hüzne boğan uzaklarda? Bir deniz,bir gemi,bir parça hüzün müdür Zonguldak? Gökyüzü her zaman mavi olmaz ihtimali de olsa ,bir parça gökyüzü müdür hüzünle boğulmak? Penceremin kırık pervazlarına oturuyor pervasız gözbebeklerim;hüznü,hüznümle boğuyorum bu aralar. Yalnızım ve yalnızlığıma yalın ayak basıyor tüm gerçekliğim.
‘Konuşsam sessizlik,gitsem ayrılık’
Söyle bana,cana garazın mı var yar?

İÇİNE BİR ARAZ’IN KARIŞTIĞI ÇOK AYAZLAR VAR İÇİMDE…

Bıraksan susacağım;ama her bıraktığımda kanıyor susuşlarım ve iyileşmiyor yaram artık gündüzleri bile. Sefil bir yürek ve ucube bir gökyüzü var içimin en sensizinde. Seni hep kötü yürekli çocuklarda buluyorum ve ne kadar dönmüş olursan ol ‘SENİ İÇİMDEN TERKEDİYORUM’.
Kısa ayaz günlerinden koca bir kış
biriktiriyorum sana,
alkış tutman için
seni sevdiğim yazlara.

Dostluğumda kalsaydın,sevgimde biriktirirdim kor almış geceleri.Sen geldin ve en aşk yerimden düştün ateşe. Aşkıma yettiğini düşündüğün için bittik biz en can alıcı sözlerde. Sen,bittin;sen gittin,sen kısa ayaz günlerimin hatrına bile yaşamıyorsun artık yitik yorgunluklarımda. Susuzluğumu dindiren dudaklarını yalnızca açtığım sayfalara yazıyorum. Sen,kor almış gecelere körelen… Seni yalnız dost olmuşluğunla sevebiliyorum.
SENİ BİR VİRANE YÜREĞİN EN YIKIK AVLUSUNA TERK EDİYORUM.