Sevgili Yavrum;

Biliyorum bana kızgınsın. Öfkenin nedenini anlayabiliyorum. Okuluna kendi arabanla gitmek istiyorsun. Ancak istediğin para bütçemin çok üzerinde. Bana bağırarak da ifade etmiş olduğun gibi: zaten istediğin hiçbir şeyi almıyorum.
Almayacağım da…İhtirasların değil karşılamam gereken. İhtiyaçların çünkü.

Bir anne kızının takdirini yalnızca şartlar eşitlendiğinde hak edebilir zaten. Anne olduğunda yani. O vakte kadar özgürlüğünün önünde bir engel olarak göreceksin beni. Vermediğim izinler, yerine getirmediğim isteklerin kâbusun olacak. Kendini, dünyanın en şanssız kızı hissedeceksin. Benim gibi bir anneye sahip olmak seni bunaltacak. Benden nefret bile edeceksin. Umarım böyledir.

Eğer bunları hissetmiyorsan görevimi doğru yapmıyorum demektir. Sana anlatmaya fırsat bulamadığım bir hatıra geldi aklıma.

Liseye başlamıştım. Okul formasına alışmam zor olmadı , ama o naylon çoraplar… Erkek gibi büyütülmüş bir kızın naylon çorapla tanışması nasıldır bilir misin? Pamuklu çorap alışkanlığıyla çeker, her seferinde burnundan kaçırırsın. Geç kalmamak için hemen ayakkabılarını giyer, açılan o minik delikten çıkan parmaklarında oluşan kesiklerin acısıyla gün boyu dolaşırsın. Kimse görmeden ayakkabını çıkarıp, delik kısmı parmaklarının altına toplarsın. Bir süre rahat gezersin ama o pis naylon, senin bulduğun yeri beğenmez en küçük bir hareketinde eski yerini bulur. Izdırabını kimse anlamaz. Bütün arkadaşların yepyeni çoraplarla dolaşmaktadır.Oysa senin harçlıkların haftada bir, giyer giymez delinen yeni çoraplara harcanmaktadır. Ne onlar gibi son moda kırtasiye malzemeleri alabilir, ne pırıl pırıl rozetler takabilirsin yakana.

Durumu yeterince saklayamamışım ki annem bir gün beni karşısına aldı. Dikkatle izlediğim bir yöntemle burnu delik bir çoraptan nasıl yepyeni bir çorap yapılacağını gösterdi.Bu harika buluşu derhal öğrenmek ve paramı ihtiraslarıma harcamak üzere işe koyuldum.
Naylon çorabı tersyüz edersin, yırtılan burnun iki parmak üzerinden incecik bir iplikle sımsıkı bağlarsın. Yırtık burnu dikişe paralel keser ve ters çevirirsin. Burnu yepyeni, sağlam bir çorabın olmuş, zavallı parmakların işkenceden kurtulmuştur.

Öğrendiğim bu yöntemle bir çorabı kaç kez giydiğimi tahmin bile edemezsin. Her seferinde iki parmak kısalsa da oldu , arttırdığım harçlıklarım, özendiğim her şeye yetti. Ve bana tasarruf kavramının ne anlama geldiğini ilk kez yaşayarak öğretti.

Canım yavrum. Daha uzun yazmak isterdim. Mesai bitmeden bankaya gitmem ve imzaları atmam lazım. Pahalı bir okulda okuyorsun. Sana evim de canım da feda olsun. O güzel kafanı derslerinden başka hiçbir şeyle meşgul etme sen. Unutma! Anneler her şeyi halleder.


Şule TEK