“ben mahşerini içinde taşıyan kâtipler zümresine aidim” N.B...

Kuşlar bu kentin üstünden uçalı beri, yüzümde ekim hüznü görülmekte. Suskun çınarların ağulu bakışları ardından kelimeler düşerken gölgeme, şiirlerin nakş oluyordu, tüm bildiğim aşk betimlerine. Zaman ne kadar da acımasızdı değil mi? Ne kadar fütursuz…

Yalaz rüzgârların savurduğu gözlerime, sen mi dokundun sevgili?
Bu yaşlar neden bu kadar ateşli…

İçimin topraklarını işgale yeltenmişken fıratın diclenin ötesinden kan pınarları oluk oluk akarken, gitmeler adımın anlamını kuşatırken, şimdi sen sevgili ki tek sevgili dediğim, durmuş kanlı gömleğimi uzatıyorsun… Ben Yusuf olamadım ey sevgili… Bilmiyor musun?

Yürüyorum şimdi. Sevdan boynuma yaftalanmış bir urgan… Ellerim soğuk metal de. Gözüm tetikte. Ölüm ne ki sevgili…

Ben mahşerimi içimde taşıyorum şimdi. Kâtiplik arzu halden başka bir şey değil. Susmaların sonunu kim bilebilir kim…

Gözyaşlarımdan bir toprak büyütüyorum sevgili. Vatan dediğin yüzümde… Bilesin unutmadım seni…

mehmed asım.
uzak ülkenin yamacın da...