Sorunlarımız yok. Sorunumuz var. Tek bir sorunumuz. O sorunda ; sensin. Evet, sen. Sadece sen. Belki bencilliktir şu yaptığım.. ama bırakıp gidende sensin, unutan da, kalbimi kıranda, beni geceler boyu ağlatan da.. Hepsi sensin. Bunca şey yaşamış olmamızı umursamadın bile.. Seni seviyor olmamı umursamadın.. Tüm bu şeylerin, hepsinin suçlusu sen olduğuna göre, sorunumda sensin benim. YALNIZCA SEN.
Bugün günlerden, hiç. Ve benim hiçliği sevdiğim gün.. Tek bir gün. O GÜN BUGÜN !. Seni unutacağıma her gün biraz daha emin oluyorum. Her gün diyorum ki, bugün ondan biraz daha uzaklaştım. Her gün diyorum ki, bugün ondan biraz daha nefret ettim.
Aslında her şeyi geçiyrum da.. bir insanı nefret ede ede sevmek gerçekten çok zor. Senden hem nefret ediyorum ; bana tüm bunları yaşattığın için.. Hemde seni seviyorum. Çok seviyorum. Bu zor ve çok, acımasızca.
Ölüm senden kolay aslında. Hayat bile senden kolay. Belki inanmazsın ama..sırf senden vazgeçebilmek için ölmeyi denediğim günler oldu benim.
Birde şey diyecektim..
İnsan çok ağlamaktan ölür mü ?.. Ona göre vedalaşırdık...