…durmadan ölürüm, sensiz gecelerde. Anlatamam bunu sana. Çocuk kalbimle usulca sokulurum düşlerine, ne olur al-beni yüreğine…

Bir gün hiç unutmuyorum, yağmur yağıyordu. Gözümden düşen her damla karışıp giderken yağmur sularına, her şey bir başka güzeldi. Yanımda sen ve sana benzeyen gölgen vardı, üstelik güneşte yoktu… Çelişkilerde toprağa düşen her zerrede, ayrı bir boyut kazanırmış aşk. Bunu ilk söylediğimde anladım sendeki aşkın büyüklüğünü ve sustum. Bir başak olup, rüzgârla eğerken başımı; sen bildim, rüzgârla gelen yağmurları ve daha da çok eğildim… Şimdi sırılsıklamım aşkınla.

Binlerce düş gördüm. Her birinden seni geçirdim, tarifsiz nefasetinle. Hiç kimselere de anlatmadım, anlatamadım… Buna hakkım yoktu! Her uykuya daldığımda, hiç olmadığım kadar senindim. Bazen gül bahçesinde kokunla, bazen de daha önce hiç tatmadığım o eşsiz güzel kokuyla… Hep sendin işte! İçimde sayısını bilmediğim bölünmelerdeki güzelliktin. Çokta değildin üstelik azdın ama yüreğimdeydin. Her kokunla çiçekler yağardı üzerime, nasıl şaşırırdım bir bilsen… Hani seni sevdiğimi hep hissetsen ve ben senin kokunla dolaşsam; şimdi senin kokun var üzerimde, buna biraz hakkım var, değil mi?

Unutmuyorum ki seni… Sadece seviyorum, çok; biraz daha sevmek için nasıl çırpınıyorum. Ah sevgilim, günler-gecelere kaldıkça daha da sen oluyorum. Bil ki, en çok senin gibi görünen yine benim, gölgenden de daha çok seninim yeryüzünde… (Unutmuyorum ki seni… Sadece yaşıyorum, iklimler boyunca.)

Ellerimle yazıyorum, ellerine… O hiç dokunamadığım pamuk ellerine. Biraz kıyılıyorum. Yoksun işte! Yoksun… Neden, diyorum. Bak işte ben bu soruya ömrümü harcıyorum. Anlasana cevapsız sorulara ömrümü veriyorum. Üzülmek değil bu. Çaresizlikse biraz evet! Çıkmaz sokaklar gibi… Geri dönmek gibi, tam da yolun sonuna gelmişken. Ellerimle yazıyorum, adımlar yok artık.

Yıllar savuruyor, sevdiğim… Önlerimde duvarlar, arkamda çoğalan yalnızlıklar var. Güneş ezbere takılmış günlerde; akşamlarsa yıldızsız… Öylesine dualar ediliyor, geçmiş bedenlere; her şey öylesine, akıp gidiyor. Özlüyorum senli günlerimi. Hiç olmadığı kadar, esmerleşiyorum akşamlara inat… Bitiyorum, yitiriyorum her şeyimi…

…durmadan ölüyorum, sensiz zamanlarda. Nasıl da yaslanıp uyumak isterdim dizlerinin dibinde. Yeniden, seninle doğmak isterdim. Her şey “sen” olsun çok isterdim. Biliyorum, isteklerim hiç bitmeyecek. Bitmesin zaten de… Sen oldukça içimde, hiç solmasın umut çiçeklerim. Her baharda yeniden açsın. Yeniden yaşamak isterdim aşkını. Hep seni… Ve yine, yeniden…

Hadi düşsene yine, düşlerime... Yine sarılsana boynuma; “Sevdiğim, gül yüreklim” deyip, cenneti yaşatsana bana. İnan bu sefer en masum halimle karşılarım seni, çocukluğumla… O ellerinden tutup koşmak vardı; kırlarda en sevdiğim papatyalardan “seviyorum’ları” toplamak vardı. Seninle bir ömrü yeniden kucaklamak vardı. Yıllar çok savurdu, sevdiğim… Cevabını unuttuğum sorularda geçtiğini bildikçe hayatımın, çok kırılıyorum. Ama olsun seninle, sensizliği yaşamak bile ayrı bir mutluluk. Kızma bana, darılma! Ellerimle yazıyorum, diye/ suçlama beni! Biliyorum, yüreğimle yazmalıydım tozlu yazıları… Affet beni! Seni seviyorum…
(bil ki, çok ağladım ardından; ama bu çok sevdiğimdendi…)

—Bir “sen” daha düşersen, yüreğime… Bu kez ölmem!