Gözleri iyi görmeyen yaşlıların, karanlıktan neden korktuğunu, bir gece araba kullanırken, gözlerimin bozuk olduğunu fark ettiğimde anladım.Işıksız bir yola saptığımda, bir daha dönememek hissine kapıldım ve ölümden korktum, sevdiklerimi görememekten, bağlı olmaktan ve toprağın altında bir başıma kalmaktan korktum.Evime duyduğum aşkı anlamama yetmiyordu, dünyanın koskoca bir evren oluşu, başka insanların varlığını yadsımak garip bir duyguydu.Oysa başka dünyaların var olmasını dilerdim eskiden, şimdi evimden başka bir dünyayı karanlık görüyorum.Ruhunun yaşlanması böyle bir duygu olsa gerek, korkmak, evinden uzaklaşamamak, sevdiklerinle bir arada olmak isteği.

Yaşlıların, evleriyle kurdukları duygusal bağları duyardım.Eşyalarına, dolaplarına, tabaklarına, bardaklarına ayrı bir önem verirlerdi. Bende eskisinden daha fazla duygusallaştım evime karşı, bazen koltuklarıma verdiğim önemi abarttığım hissine kapılıyorum, bazen de perdelerime, hatta evde sahip olduğum her şeye.Bir fincanım dahi kırılsın istemiyorum, çoğu randevuyu iptal ediyorum, evimde olmak adına.Kimbilir yaşlanıyorum belkide.

Genç insanların ölümü tiye almaması, uzak ihtimal gibi görmesi mi? Hiç bilmiyorum, yaşlandıkça daha bir korku kaplıyor insanın içini.Var olan her şeyin önemini kavrıyorsun, bir günün bir anın değerini,anlıyorsun belki.Ruhunun yaşlandığını hissetmiş olsan bile, yinede asıl yaşlanan insanın bedeni.Yarınlardan korkuyorsun, çocukların kardeşlerin sen olmadan kutlayacaklarından , en güzel şeyleri.Unutulmaktan korkuyorsun, hiç olmamış gibi, hiç yaşamamış gibi.

Eski günlerde yaşlı bir teyzeyi almıştım arabama, alışveriş yapmıştı, evine bırakayım dediğim bir anda evinin yerini hatırlamadığını far ettim.Saatlerce dolanıp durmuştuk arabayla, her mahhalleye “işte burası” diyor sonrada “yok burası değil” diyordu, sonra aldığım yere getirdiğimde evinin yakınında olduğunu anlayıp indi arabadan.Onu anlamıştım, ne de olsa yaşlıydı ve hafızası zayıflamıştı.Oysa şimdilerde bana tanıdık yerlerin dışında olan her yer korku veriyor, yabancı insanlarda korkuyorum, sadece evimde huzur buluyor, çocuklarımı yanımda istiyorum.Yaşlıların sürekli ağrıyan yerlerinden şikayet ettiklerini bilirsiniz, bende yapıyorum bunu, ya boyun ağrılarım var, ya kalbimde duyduğum inanılmaz heyecan hissi var, hızlı atışlarına anlam veremiyorum, sanırım korkularımdan kaynaklanıyor.Bazen bana kızıyorlar” sen yaşlı değilsin, neden böyle duygulara kapılıyorsun” dediklerinde, ruhumun yorgunluğundan bahsediyorum.

Ölüme yaklaşmak ne kadar acı, artık hiç bir şeyin eskisi gibi olamayacağını biliyorsun, hassas ve duygusal anların çoğalıyor, sevdiklerine karşı sevgin daha fazla artıyor, kaldıramıyorsun acıları, heyecan duymak kalbini yerinden oynatıyor, ani sesler ve gürültülerde sıçrıyorsun farkında olmadan, “ben güçlüyüm” duygusu azalıyor, yorgun hissediyorsun kendini, çok konuşan insanlar başını ağrıtıyor, sevgiye her zaman olduğundan daha fazla ihtiyaç duyuyorsun.Sonra pişmanlıkların çoğalıyor, yaşayamadığın her şey için “keşke” diyorsun, keşke yapsaydım.Kendini toplumun baskılarına kaptırmışken “elalem ne der” olguları anlamını yitiriyor, “ne derse desin” olmalıydı diyorsun.Oysa insan için, maddi şeylerde geçici, mezara götüremiyeceğin şeyler için, neden bu kadar mucadele ettiğine bakıp, keşke dünyayı gezseydim gençliğimde diyorsun, bu parayı saklayacağıma, avrupayı gezseydim, oysa bir gün sağlığın elvermiyor, hayallerini gerçekleştirmek için.Yaşlılıkta iki duygu oluşur demişti bir dostum, ya “yaşadım, hayallerimi gerçekleştirdim, şimdi elimi eteğimi çektim dinleniyorum” ya da bu korkunç bir his belki, pişmanlık...İnsana acı veren yaralayan bir duygu...