Sensizim… Bu dünyada nefessizim…
Yalnızım… Karanlık bir dünyanın insanıyım…
Mutsuzum… Seni ıslatmaya çalışan yağmurum…
Yağmur oluyor ellerine düşüyorum. Mutluluğu tatmaya çalışıyorum. Öylesine soyutlanmışım ki; seni bile ıslatamıyorum. Ya da öylesine unutmuşsun ki beni, öylesine kalbinden çıkarmışsın ki; ne yapsam da ıslatamıyorum seni. Tutunamıyorum saçlarında, ellerinde, teninde… Kalamıyorum işte. Yağmurluğundan kayıp yere düşüyorum. Bakmıyorsun bile yüzüme. Üzerime basıp gidiyorsun. Yere düştüğüm an toprakla birleşiyorum, çamur oluyorum böylece… Sonra ayakkabılarını kirletiyorum. Öylesine temizken böylesine kirleniyorum birden. Temizliğimle, saflığımla övünürken; “sana bak ne kadar temiz duygular besliyorum “ demek isterken; seni kızdıran bir çamur oluyorum…
Zaten beni kabul etmemiştin o kadar temizken bile. Üzülmüyorum canım çamur olduğum için nefret ediyorsun diye…