bir kaç damla şiir gibidir hayat başlangıçların bitişlerden zor olduğu...

hayat bi net bi bulanık,şüphede güvende yan yana duruyor.sabah başka düşünceler akşam başka önce şüphe sonra güven.böyle böyle gelişiyor duygular demek..
keşke bu sessziliği bozabilsem herşeyi anlatabilsem ama boğazına düğümleniyor insanın kelimler tam çıkacakken ağızımdan susuyorum,ve böylece sessizlik devam ediyor sessiz sessiz.konuşmak mı cesarat ister susmak mı bilemiyorum bundan daha ağırı yok belkide..
yinede sakin olmak lazım bazen herşey sandığımız gibi olmuyor hayat her zaman şaşırtabiliyor.insanın hayatta bıraktığı yerden başlaması hiçbirşey değişmemiş gibi mümkünmü? zamanı durdurabilirmiyiz? mümkün değil,akıp gidiyor hemde koşa koşa..
Bir söz var aklımda her zaman ’’an’a şans tanı herşeyin bir sebebi vardır ve inan bana hayat seni gerçekten şaşırtabilir...
bekleneni verememek,yaşamın kontrolünün dışında akması giderek kabusa dönüşüyor umutsuz başlıyorum.şimdi yeniden şavaşmak ve kazanmak zamanı.
ilk adamı atmak her zaman zordur öyle öğrettiler böyle öğrendik ama şunuda öğrettiler gerektiğinde o adamı atman gerekir, zorlansanda acıdan kıvransanda o adımı atman..
şimdi o adımı atma vakti.bide şunu öğretmişlerdi ilk adımı attıktan sonra gerisi daha kolaydır. hep başkalarına söyler dururdum başlangıçlar önemlidir diye galiba şimdi aynı sözleri kendime söyleme zamanı.hayat ince ve uzun bir yol gibi önümde.öncelikle yolun sonu için güçlü olmalıyım yüremeyi yeni öğrenen bir bebek gibi ürkek ama isteyerek..
Dünya çok küçük arkadaş nereye kaçarsan kaç kaçamadığın birşeyler var.tek başıma nasılda tüketip bitiriyorum hayalleri, umutları tüm yaşanması gerekipte yaşanmayanları
asıl zor olan elimde hiçbir şeyin olmayıp yüreğimde olması gerekenden fazla olması.bilseydim gözlerimde çoktan gece oldu yasaklardım kendime düşlerimi.olmasada olur diye başlar her hayal kırıklıkları bir bakmışsıın olmazsa olmazın tam ortasındasın ellerin soğuk kalbin üşümüş yanlız başına yanlız çaresizlikler büyütürsün geçtiğini sandığın geçmişinle..
oysa ne kadar da çok yapabilirdim dediğin şeylerden yapamıyorumla çıkarsın.gözlerindeki teslimle kırık bir ayna gibi olur herkese yüreğin.bazen hala küçüğüm demeyi o kadar özlersin ki..
bitirdiğim günlerin bıraktığım zamanların izi üstümde
unutmalımıyım bir anda herşeyi yada unutsam hatırlarmıyım yeniden.hayat işte unuttuğu kadarda hatırlamak ister insan ne garip şu dünya..
tüm acıları unutmak için beklediğim ’’uyku’’ yanlızca saniyeler kadar avutur beni.uyanırım ver herşey yeniden başlar.gözümü açtığım anda düşüncelerimden uzak acılarıma yakınımdır..
ne zaman geldiyse benim uykum güzel rüyalar için uyudum bir yanıma aşk bir yanıma ölüm koydum.durup durup acılar büyüttüm ,çaresizliklerle boğuştum.sonra anladım benim zamanım değil bu zaman..
şimdilerde kurduğum hayallerin
gerçekleri dokunuşu canımı yakıyor hep bildiğim tatlardan uzak içimdeki masallardan kovulmuş gibiyim.hayatı tüketircesine yaşamak lazım sıradanlıktan uzak,beklentilerden uzak imkansıza varabilmek adına koşulsuzca..ne zaman bitti masallarım nasıl özlüyorum şimdi acının şıçramadığı çocukluğun masumiyetini..düşlerimde bozuldu artık savaşmıyorum yaşanmışlıklarla yaşanmamışlar arasında.her gün birbirinin aynısı benim yaşamda rengim tek.yağan yağmurun,açan güneşin,yolların,evlerin rengi aynı gözümde değiştiremedim yıllardır sevemedim şu ömrü..bakamadım güzel renklerle hayata bir renk seçtim herşeyi öyle kabul ettim.ne ölmeyi bekledim ne de hayatı dolu dolu yaşamayı...bugünleri çoktan unutmuş olacağım hatta
yaşamamış gibi yabancı yabancı düşünüp duracağım. çok acı ve zorluk çektim hayattta onlardan ders almasını ve iyi kullanmasını bilemedim.yanlızlığı tattım hemde iliklerime kadar.kendi kendime zorluklara karşı mücadele etmesini öğrendim etrafımdam merhamet yardım görmeden şimdi herşeyi unutmalı ve tatlı talı yaşamaya bakmalı.bol bol gülmeli,
yağmur altında dolaşmalı, denizi seyretmeli ve bol bol aşık olmalı bunlar benim şuanda yapamadığım ve hasret duyduğum şeyler başımdaki saat hala tık tık ediyor yatıp yarını düşünüceğim


ya sen?