Epeydir dalgın vaziyette,

camdan dışarıyı izliyordu, kadın.

Ve az ileride arkadaşlarıyla oyun oynayan çocuk;

Aniden çok önemli bir konuşma yapacakmış gibi,

Kadına yaklaştı,

usulca...

“Nereye bakıyorsun” dedi kadına

“Uzaklara…

çok uzaklara…” dedi kadın

Çocuk “Uzaklar ne demek ?” diye sordu

Kadın “yakın olmayan, her istediğinde ulaşamayacağın yerlere denir uzak…” diye cevapladı

Çocuk “her istediğinde gidemeyeceğin,

ulaşamayacağın uzaklara neden bakıyorsun ?” diye sorusunu yineledi bu sefer

“Çünkü özlüyorum, o uzaktakileri….”dedi kadın.

“Baktığında görüyor musun peki ?”

Derin nefes aldı kadın

“Gördüğüm zamanları, anları, her şeyleri, düşlüyor canlandırıyorum ..”

“Peki neden bakarken yüzün üzülüyor ?

Düşlediğin zamanları canlandırırken gülümsemek gerekmez mi ?

Hem sen demez miydin

Hani anne mi özlediğimde ağlayıp, somurttuğumda

- Bak gülümse hadi gelecek annen, zaten gülümsemezsen gıdıklarım

Yoksa sen gülümsemenin nasıl olduğunu mu unuttun ?”

Hafiften tebessüm etti kadın.

Ve tam o sırada atıldı, çocuk kadının kucağına.

Önce doladı boynuna kollarını sımsıkı.

Sonra hafif geri çekildi,

Ellerini kadının ağzına götürdü.

Ve bak böyle yapacaksın diyerek gösterdi, gülümseyen yüzü

Ve sonra yine boynuna atıldı.

Sıkı, sımsıkı sardı kadını...

Oysa kadın çoktan teslim olmuştu çocuğun içtenlikli kollarına.

Ama Gülümserken dudakları;

engel olamamıştı, gözlerinden

İnce ince süzülüp,

akan

yaşlara …



07.11.2009,Elif Günendi