Öncelikle dönmeni beklemiyorum.
Bekliyorum ama bu mektubu yazma amacım o değil. Sadece biraz daha birikti acılarım içimde, hayal kırıklığı sardı etrafımı ve sigaramın dumanı sen tütüyor.Yazmaya ihtiyacım var çünkü yazmalıyım. Beni şiire, yazıya sana bağlayan şeyde o zaten. Gözlerine bakıyorum, gözlerin şiir. Ellerin kafiyesi şiirin... Seni bir kelimeyle anlatacak olsam "Gittin." Geriye bir şey bırakmadan gittin, ünlem senin için bir şey ifade etmiyordu. Noktasını koyup aşkın gittin!

Şimdi kim ne derse susuyorum. Konuşmaya ihtiyaç yok. Konuşulacak hiç bir şey yok. Sen gittikten sonra ben ne sorulara ne cevap verdim. Ne de cevap verecek bir soru kaldı bende. Her şey boştu. Kafamda hiç bir soru işareti yoktu. Sevdiğim insanlardan uzaklaşıyordum . Derdimi kimseye anlatamıyordum. Yanlış anlama sen dert değilsin, beklemek dert değil. Sensizlik dertti. "Neden gitti?" diyenlere verecek bir cevap yoktu. Bu cevabı bende bilmiyordum ve sormuyordum kendime. Ya sevmiyorum dersen, ya bir başkasını seviyorum dersen. Korktum anla işte soramadım bir şey, konuşamadım, korktum, sustum...

Sen gittin. Bu kadar basit işte. Gitmek bu kadar basit. Çaresizlik kaldı bende pişmanlık kaldı. Aşk kaldı ulan. Sen gittin koca bir ihanet bıraktın geride. Aşk sendin ve terk ettin beni. "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın." der gibi gittin. Bekledim, bekliyorum, bekleyeceğim... Ama bir kez daha söyleyeyim dön diye yazmıyorum bunu. Sensizlikten sonra bir nasılsın bile demedin bana. Nasılım söylüyorum işte. Bunca şeye rağmen iyiyim. Bak gülüyorum çok mutluyum hahaha. İyiyim ya ben cidden. Neyse anlattım işte sensizlikte beni. Dilerim Allah’tan Sevdiğin kadar terk edil. Sen bu mektubu okurken ben bekliyor olacağım...

Hoş’Çakal!