madem bu kadar zor hayat da biz niye daha da zorlaştırıyoruz? ya da hayat niye zor? Şu gayet açık; hayat adaletsiz bir kör kuyu. kimse kimseyi görmüyor ve kimse eşit değil. Kim demiş kadın-erkek, çocuk-yetişkin eşit diye. Çocuk bu ne kadar güçlü olabilir? Büyüklerin taşıdığı kadarını kaldırabilir mi? Madem cevap hayır, o zaman dünya niye bu kadar acımasız? bir de insanlar seni anladıklarını sanıyorlar ama yanılıyorlar. Çok komik. Sen empati kurup anlicakmışsın da çözüm bulunacakmış. Hepsi palavra. Yaşayan bilir ancak ya da insan sadece kendisini anlar. Bunlar hayatın cilvesi mi acaba? Eğer öyleyse kim istemiş ki cilveleşmeyi? Bana sordunuz mu istedikleri mi? Ben seçmedim ki böyle yaşamayı. Evet herkes mutluluk ister ve her zaman olmasa da mutludurlar. Bende mutluyum. Ama istediklerim var elbet. İmkansızı da var imkansız olmayanı da. Nankörlük değil düşüncelerim sadece fikir tomurcukları. yani siz de istemez miydiniz eşit doğmayı, ya da yaşamayı? Bol paranız olsun veya herkes fakir en önemlisi ise hiç acısız, göz yaşı olmadan yaşamını sürdürmeyi? Kendinize sorun ’’ben ne istiyorum, nasıl bir hayat düşünüyorum?’’ Cevabı eğer hayatınızla aynı değilse boşverin kimin aynı olmuş ki...