Uzun uzun dalıyordu iyice görmeyen gözleri gözlüğünün ardından avlu kapısına...kimi zaman heyecanlanır gibi olup dahada merakla bakar oluveriyor , geçiyor sonra heycanı...bir seslenen olsa duymuyor omuzlarına dokunana değin...arada bir gözlerini duvar saatine götürüp , iyice azalan ümitlerle tekrar devam ediyor pencereden bakmaya...
Öyle ya ! bayram ya bugün ! evlatları var hayırsızda olsalar, belki gelirler ümidi işte, yanakları kırışmış pamuk saçlı Nuran teyze.
Huzurevi , acaba ne kadar ne kadar huzur ? Yalnızlık mı ? Terkediliş mi ? hep sorular sorular...
Vakit akşama çalıyor saati ,güneş ümitleride alıp götürüyor karşı tepelerin ardından batarken.
Ve bir Anne ! pencerede ,yalnız unutulmuş , tekedilmiş...ömründen ömür vermiş...Çok değildi istediği , elinin öpülesi hatrılanası kadar, beş dakikacık... Bedeninden olma yavrularını koklamaktı tek isteği , yeterdi harcadığı ömre , SADECE BEŞ DAKİKA İLE ÖDEŞİRDİ HERŞEYİ