Ben Arda Bebek

Sizler beni daha yaşamadınız ...ben Arda Efeyim. Biliyormusunuz?yüreğim yanıyor,ağlamak istiyorum ağlayamıyorum,annemin şefkatli kollarında hep uyuymak istiyorum uyumak… benim için hiç üzülmeyin kalbimin beni yarıyolda bırakacağını düşünmüyorum çünkü ufacık bedenimde kocaman bir yürek var.Bu şavaşı kazanacağım ne kadar adil olmasada,madem umutla geldim umutla devam edeceğim, umutlarınızı yarınlara taşıyacağım . Ve diyorum ki hayata! meydan okuyorum sana. Benim için umut bağlayan, benim için asla vaçgeçmeyen tüm sevdiklerim için kendim için ve sonuç ne olursa olsun hayata tutunacağım, mesafe ne kadar uzak olsa da herzaman yüreğinizde olduğumu biliyorum, biliyorum çünkü ben Arda bebeğim.İleride diğer çoçuklar gibi olamayacağım,onlar gibi koşamayacağım onların yaptıklarını yapamayacağım belkide bu adil olmayan savaşı kaybedeciğim, bunu bile bile meydan okuyacağım hayata ! ama bende ki bu umut öylesine büyük ki Azrail’e meydan okurcasına olacak. Ve bu küçüçük bedenimde kocaman ,kocaman bir umut olacak, bu umut ki beni hayata bağlayacak ,bir daha geri gelmeyeceğini bildiğim özlemlerimi geride bırakarak sonucuna katlanarak...Belkide size asla kavuşamıyacağımı bilmenin özlemiyle içimi yakarcasına doyasıya sarılamayacağımı bile bile.. hayatı dolu dolu yaşayamayacağımı ve yaşadığımın bir saniye sonrası hayatı kaybedeceğimi bilerek... Güvenli kollardan ameliyat masalarına giderken hep umut ekeceğim .Yüzlerini belkide hiç görmeyeceğim insanların ellerine teslim edilmek ve o anın bütün bir geleceğimin başlangıcı olduğunu bilmek bunu bile bile o anı yaşamak ve sevdiklerime yaşatmak,bu hayata karşı vermiş olduğum amansız bir sınav ve diyorum ki bunlar sizlere yaşattığım için hepinizden özürdiliyorum..sizler benim için gözleriniz yaş dolu iken bana umut bağlamış iken nasıl sizleri bırakıp gidebilirim. Çünkü bizler daha yaşamadık, hayata doya doya sarılamadık , daha süt dişlerim çıkmamışken emekleyip ayağa kalkmamışken ,saklambaç oynamamışken kucağınızda uyumamışken,sizlere daha anne baba diyememişken,gözümü annemin kucağında açmak onun şefkatli yüreğinde uyanmak özlemi varken sizleri nasıl bırakıp gidebilirim. Yüreğinizden asla çıkaramadığınız ufacık bedenimle kocaman yüreğimle umutlarınızı kırmayacağım.Ben umutla geldim ben sizin çirkin ördek yavrunuzum.Biliyormusunuz yoğunbakım odasının soğuk ,beni boğan havasını,özlemle istediğim yarınlarımın arasında bir cam kapının olduğunu bilmek ne kadar acı veriyor,sadece son bir hamle gerekiyor beni hayata ve sizlere bağlayan son noktayı aşmak,hayata tutunmayı ve savaşı şimdilik kazandığımı bilerek... ama şimdilik...yarınlarıma umutla bakarak.