CÜCÜNÜ
İnsan Manzaraları’nda lakapları da yazıyorum.Er lakabıyla anılır.Bazıları bunu yadırgıyor.Kızan,sitem eden,alınanlar var.Sevgili dostlar bunda bir şey yok.Ben kendi lakabımı da yazayım.Küçükken anam bana kızınca “cücünü” derdi.Bazen “fini” diye azarlardı.Ahmet Abimle Memet de aynı şekilde hitap ederlerdi bana.Tabii dövüştüğümüzde.Gerçi kavgasız günümüz geçmezdi ya...
Memet benim küçüğüm.Biraz kiloluydu.Lakabı da “loku”ydu.O bana cücünü derse anında “loku” karşılığını alırdı.Memet’e sorarlardı:
“Memet sen nesin?”
Memet başlardı saymaya:
“At Memmet,it Memmet,yiğit Memmet,aslan Memmet,goç Memmet...”
Ben de eklerdim:
“Tavık Memmet,culuk Memmet,ördek Memmet,gaz Memmet...” Memet başlardı ağlamaya.
Ahmet Abime de “gom burun” derdik.Gerçi Memet’le biz diyemezdik.Ama Yusuf Abim sıkça bu lakabı kullanırdı.Ahmet Abim seslenemezdi O’na.Ahmet Abimin burnu biraz büyüktü de ondan herhalde gom burun denilmesi.
Altmışlı yıllarda “Başoruzlu” olduk. Başhoroz’da lakap çok yaygındı. En çok dikkatimi çeken lakaplar: Devenin oğlu,ötürüklü,hasta oğlan,on beşli,gosdaklı, garaçi,kulüboz,aşık,daşdemir,bıyıklı,mıymıntı...
Hurşit Ünal anlatıyor:”Başoruzlu kadın kız oturuyor.Kalabalık.İnneci Kazım’ın kızı İkbal:
-Köyde herkesin bir lağabı var.Patosman,Kulüboz,Garaçi (kara keçi),Gabak Nayıl...Bir tek ağamın lağabı yok.
Hurşit’in anası Nutuya bacı:
-İlemi (öyle mi) gızım? Senin ağayın adı da Pambıklı (Pambuklu) Kazım ya...diyor.
İkbal yarı bozgun,yarı olgun:
-Nutuya bacı, vallaha ben hiç duymadım, karşılığını veriyor.”
Başhoroz’dayken anam çok kaygılanırdı:
”Şu Başoruzlular bana bir lağap dakmadan şurdan gideydik.”derdi. Korktuğu başına geldi anamın.Bir gün iki Başoruzlu kadın anamdan bahsediyorlarmış.Biraz da kızmışlar anama nedense.Diyorlarmış ki:
” Hocanın cüzdan ağızlı avradı yok mu? O ne yere bakan yürek yakan...”
Anam söyler söyler gülerdi.İşte böyle dostlar.Kimse küsüp darılmasın.Bunlar bir zamanlar ikinci ad olmuş köyüm insanına,bizlere. Bir kültür değeri.Yadırgamayalım.Bu lakabı taşıyanları hayırla yad edelim.