Bitmiş bir biz’den küller kaldı mı ki acaba yüreğinde. Yaşanmışların hepsi yok mu oldular yoksa. Oysa ben şimdiler de bir dönüş isteğindeyim. Ama dönüp de eskisi gibi tekrar biz olabilecek miyiz? Tüm trenler kalktı mi ki yüreğindeki? Bana giden bütün seferlerin iptal mı oldu? Yok mu aramızdaki hatlar? Ya da duraklar neredeler şimdi? Ben sana dönmek isterken nasıl ulaşabileceğim ki sana artık? Artık aramızdaki hatlara bombalar mı döşendi? Ve zamanı geldiğini düşündüğün de pimi çektin mi? Sonra da patladı mı aramızdaki tüm duraklar. Benim tek istediğim biraz olsun beklemendi o seferleri. Hani küçük rötarlardı sevdamızda. Çünkü çok yoğun sisliydi hayatım. Geleceğimi göremez olmuştum. Buradaki gelecek kavramım uzun bir süre değildi. İki gün sonramı göremez ve sezemez olmuştum. Bu yüzden senden gelen trenin birazcık rötar yapmasını istedim. Kısa bi sürelik. İstediğim sisler altındaki bu şehre kimsenin gelmemesiydi. Sisler kalkana kadar senle aramızdaki bu yolda bir kaza olmasını istemiyordum açıkçası. Bana en yakın durakta beklemen yeterli olacaktı kutsal saydığım BİZ için. Orada konaklayacaktın işte biraz. Bir arkadaşım olan bir durakta. Benimle bu duraktan haberleşecektin. Ne benim şehrime yoğunlaşmış olacaktın ne de benim şehrimden uzakta olacaktın.
Bırakacaktın kendim çıkayım o sisin içinden. Sonra doya doya soluyayım senin havanı.