YALNIZLIK
Yalnızlığım yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin...Zuhal Olcay’ın çok sevdiğimi sandığım ama aslında her dinlediğimde içimde, çook derinlerde olan bir yaranın kabuğunu kavlatan bir şarkısı YALNIZLIĞIM..
Evet hiç şüphesiz her insan biraz yalnızdır , ama biraz. Kabirdeki yalnızlık gibi bir yalnızlık değildir bu. Anlaşılmadığı her yerde, farkedilmediği her yerde veya yanlış anlaşıldığı zamanlarda insan kendini yalnız hisseder.Fakat eğer bir Şizoid ise veya buna benzer bir kişilik bozukluğu varsa bu yalnızlık rayından çıkıp sanki mutlak bir yalnızlık gibi algılanmaya başlar.Kişinin coşkusal anlamda paylaşımlarının olduğu ve yanına rahat, olduğu gibi davranabildiği, yargılanmaktan korkmadan , vitrinini süsleme ihtiyacı duymadan kendi olabildiği kimse yok ise durumun biraz üstünde durulması gerekir.
Her insan hayatında ’kalbine mukabil bir kalp’ bulamayabilir, fakat bu o kişinin mutlak bir yalnızlık duygusu içinde olmasını gerektirmez.Kişi eğer aile ve arkadaş çevresi ile karşılıklı bir ilişki içine girebiliyor, yeri geldiğinde verici, yeri geldiğinde de alıcı olma dengesini muhafaza ederek ve karşılıklı anlayıp anlaşılmaya dayanan bir irtibat kurabiliyorsa yalnızlık içinden çıkılmaz bir hapis gibi olmayacaktır o insan için.
Herhangi birinin ilişkilerini neden sürdüremediğine baktığınızda genelde o kişinin ya hep veren ya da hep alan konumunda olduğunu görüyoruz. Bu tip ilişkilerde bir denge ve karşılıklılık esası olmadığından devam etmesi çok zordur.Bir ilişkide hep alan olmak ne kadar ilişkiyi zedeliyorsa hep veren olmak da o kadar zedeler çünkü bu aynı zamanda karşınızdaki insan için ezici ve tahakkümvâri bir davranıştır.
Ezcümle; belli bir hissediş seviyesindeki yalnızlık herkes için normaldir ama eğer ’kimsem yok’ gibi bir noktaya gelmişsek ya da basit bir ihtiyaç için yardım isteyecek kimseyi bulamıyorsak ilişkilerimizi ve ilişkilerdeki tutumumuzu bir gözden geçirelim derim...