"Bir insana hakettiğinden fazla değer verirsen ya onu kaybedersin, ya kendini kahredersin" demiş bir düşünür..

Peki neden asıl değer vermemiz gerekeni seçemiyoruz?

Değer verme konusunda seçici olamamamız konusunda bir kaç neden sıralayabiliriz. Çoğumuz etrafımızdakilere (Yaradılanı severim Yaradan’dan ötürü) mantığı ile yaklaşıyoruz. İnsan olmanın özelliklerinden biridir yüreğimizde taşıdığımız sevgi.. Taşımayan değer vermeyi bilmez.

Fakat her şeyde olduğu gibi sevgimizi de abartılı sunuyoruz. Sevginin duygusallığı mantıklı düşünmemizi engellediği için dost edindiğimiz, sevdiğimiz insanların gerçek kişiliklerini farketmekte zorlanıyoruz. .Riyanın, yalanın, dalaverenin farkına varamıyoruz. Kontrolsüz duygularımız hata yapmamıza neden olur. Ve hakettiğinden fazla değer verdiklerimizin ihaneti, sergiledikleri vefasızlık karşısında en ağır darbeyi alarak sarsıntılar yaşarız. Yaşanılan hayal kırıklığı ile dostluğa ve vefaya dair güven duygusu kaybedilir.

Şüphecilik, güvensizlik yaşamımızın birer parçası haline geliverir. Kendimizi toplumdan soyutlar ve yalnızlıklara doğru sürükleniriz..

Sevgili dedemin (nur içinde yatsın), çocukluğumda anlattığı hayat hikayelerinden sonra verdiği öğüdü hala kulaklarımdadır. Dedem derdi ki:

-Size taş atana siz ekmek atın. Kaya olarak geri dönse bile siz yine de ekmek atın.

Ama zaman ve insanlar o kadar değişti ki, atılan kayalar altında ezildik. Yaşasaydı aynı öğüdü verirmiydi bilemiyorum.. Bildiğim bir şey var , güzel olan ne varsa elbirliği ile birer birer öldürdük.

Zeynep Yağmur