yedi yaşında öğrendim gerçeklerin bu kadar acı olduğunu ama yinede o gerçeklere karşı o gerçeklerin bana yaşattığı acılar karşısında yıkılmadım hep sabrettim çünkü beni ayakta tutan bir abim vardı dert ortağım vardı o bilmesede benim için öyleydi beni ondan kopardılar acımasızca ve ben o an öldüm o günden sonra anladım ki bu dünya yalan çünkü benim gerçeğim ölmüştü vede annemin yaptıgı ihanetler karşısında dahada fazla ayakta durmayı öğrendim çünkü benim küçük bir kardeşim var abime benzeyen hele o tombiş elleri yokmu hep abimi andırır bana ve bir kez daha hayata bağlar beni ve ozaman anlarım ki budur benim yaşama sebebim artık Allahım (c.c) ona uzun ömürler versin..
keşke annem olmasaydı onu görmeseydim onun yeşil gözlerine baktığımda içimde fırtınalar kopmuş olmasaydı ama keşke işte annenin ne demek olduğunu bilmeseydim annem olmasaydı en azından bugunkü çektiğim acılar kadar çekmezdim yokluguna alışırdım nefretle anmazdım en azında anne dediklerinde nefret kelimesi aklıma gelmezdi dokuz senedir göz yumdum herşeye bile bile çünkü babamı düşündügüm için ondan ayrı kalmaktan korktuğum için onun ela gözlerinden ayrı kalmaktan korktugum için hiçbir zaman yapamadım onunda benim gibi acı çekmesine göz yumamazdım çünkü babam ne zaman o masum gözleriyle etrafa dolu dolu baksa dayanamıyorum o an gözlerim doluyo bogazım dügümleniyo iki kelime edemiyorum hıçkıra hıçkıra aglıyorum bana her sorduklarında kimin kızısın dediklerinde gururla BABAMIN KIZIYIM DİYORUM çünkü hiçbir zaman annnemin kızı olmadım olmaka istemiyorum benim kaderim annemin kaderine benzesin istemiyorum çünkü benim bir ela gözlerim var babam gibi etrafa dolu dolu bakan çünkü herşeyi babamdan ögrendim insanların kusurlarını yüzüne vurmamayı, defalarca affetmeyi, asla kin tutmamayı , insanların zor zamanlarında koşmayı düştügünde elinden tutup kaldırmayı ögrendim bir tekmede ben vuruyum demedim...