Sevmediğim şarkılarla ağlattığından beri beni, SENİ SEVİYORUM.
Çünkü sen, berrak gökyüzünde yapayalnız bir yağmur damlası-ne yere aittin, ne göğe.
Çünkü, tüm haylazlığına rağmen tek hayalin saçlarının okşanmasıydı senin.
Dağılıyor, büyüyordun...

Ellerin, rüzgara teslim olmuş yapraklar gibiydi, tutunamıyor, düşemiyordun.
Seni üzen masallarda tek tek öldürüyordum kötüleri.
Kirpiklerin, kilitliydi senin.
Tek bir bakışınla hem kaçıyor, hem koşuyor, gülüyor, ağlıyordun
Gördüğümden beri seni, SEVİYORUM.

Kaçamak bir tenhada çırılçıplak düşledim sözlerini. Yollara düşmüş, yorulmuştun. Ve hayra yorulmuştu düşlerin-seni hiç dinlemediler! Oysa yeminli dudaklarından ismimi duyacaktım bir gün. Baldan tatlı bir uykuya dalacaktım nefesine yaslanıp. Unuttuğun ne varsa, gözlerimde görecektin. Arayıp bulamadığın sokaklara çıkacaktık, ellerime güvenseydin. Yarım bıraktığın sözcükleri tamamlayacaktı saklandığımız boşlukta yankılanan çığlığımız.

Sen bir gün benim yarım kalan öyküme başrol olabilmek için var edilmiştin. Eğreti sevdalardan taşarken, kıymetini bilmediler. Sen, göz bebeklerimde ürkek damlalara boşvermişken, yalnızlığını kovalayacak yağmur bulutları doğuracaktım sana. Açtığım kapılara misafir olsaydın, kendini evinde hissedecektin.

Umutlarını sattılar bir hurdacıya senin. Çokluğunla yetinemeyenlere aldırma, çünkü ben SENİ elde avuçta kalanlarınla SEVİYORUM.