Yetişin bitiyor nefesim. Yetişin tutun ellerimden şöyle dostça, bitiyor, gidiyor
avuçlarımın arasından her şey.
Tutun yetişin ve sarın beni veremediğiniz neler
varsa verin bana.

Yetişin, bitiyor her şey, gizli bir el çalışıyor her geçen gün yavaş yavaş. Başladığım
noktadan, çoktan çok uzaklardayım. Kaybediyorum iyi ve güzel adına ne varsa
yaşamımda. Yetişin tutun beni galiba gidiyorum. Gidiyorum, gitmem gerektiğine
inandığım için gidiyorum, ama neden böylesine acı çekiyorum.

Yetişin değişiyor bende, beni ben yapan her şey.
Dört elle sarılsam da tümüne. Önce
damlalar halindeyken dönüyorlar, çağlayana bırakıyorlar beni, tutamıyorum.
Yetişin ne olur kayboluyorum, eriyip gidiyorum zamanların içinde.
Her şey yabancılaşıyor bana. Nerede niçin olduğumu bilemiyorum.

Yetişin, hiç olmadığınız kadar sıcak. Hiç olmadığınız kadar sevgi dolu yaklaşın bana.
Etrafımı çepeçevre sarmış dumanları, bulutları dağıtın, güneşleri çağırın eski
günler gibi.

Yetişin ve bir şeyleri paylaşın benimle. Kalabalıklar içinde
yalnızlığı oynatmayın bana. Bitiyor ve gidiyorum. Dönün de son kez bakın buraya.
Yetişin,
ağırlaşan yükümü tutun da ucundan taşımama yardım edin alayım onları da içeri.
Onları da çekeyim, çekeyim sonra beni de alın götürün çok uzaklara. Yaşamak
istediğim günlere, istemediklerimden çok öteye.

Yetişin tutun yaşamımdan bir ipi! Salın beni engin derinliklere, dolanıp geleyim, çekin
beni geriye. Dipsiz kuyularda bırakmayın, aşılmaz yokuşlara vurmayın beni
çağırın da geleyim. Tükendim artık tüketmeyin beni. Boşalanları doldurun da
kendimi bulayım. Yetişin, yetişin var olduğunuzu bileyim. Benden aldıklarınızı
helal edeyim.

Yetişin! Son kereleri vuruyor kalbim, sanki vurmayacakmışı oynuyor. Biri var bakış kadar
yakın, bir nefes kadar sıcak ensemde. Alıp götürecek beni bilinmezlere, yetişin
tutun beni sıkıca, sıkın ki; yüreğimdeki eli çözebileyim, olun ki olanı
göndereyim. Yetişin hiç değilse ölürken bir kerecik göreyim.


YETİŞİN, YETİŞİN..

Aytül Kahraman