Tik…tak…Tik…tak…Zaman gece yarısını çoktan geçti... Sadece saatin tik takları refakat etti yalnızlığıma….Havada ürkütücü bir karanlık...Ve ruhum yine aynı ikilemde gelip gidiyor…Duygularımın ve mantığımın arasında sıkışıp ezilmiş bir durumdayım.

Duygular ve mantık…Birbirlerine tezat iki kelime…Biri yürekli diğeri acımasız ve zalim…Tıpkı ateş ve su gibi… Duyguları ateşe benzetirim; yakıp kavurur seni…Mantık;yardımına yetişen bir tek odur…Rahatlatır seni,içindeki yangını söndürür bir nebze de olsa…

Duygularımın ve mantığımın girdiği savaşlarda artık sadece mantığımın kazanmasını istiyorum…Çünkü duygularım artık bana acıdan başka bir şey vermiyor…Sadece içimi yakıyor…Bütün hücrelerimi küle çevirip senin emrine amade ediyor o zaman…Beni sadece bir çıkmaza sürüklüyor…

Galiba bu yüzden hala vazgeçmeyi öğretemiyorum kendime…Yüreğimdeki ses hep “bekle Betül” diyor….Ve ben her ne hikmetse senin sıcaklığını hala hissedebiliyorum yüreğimde…Yine karışığım bak gördün mü???Ama sanki daha da güçlendim gibi….Sanki acılar beni olgunlaştırdı…Artık hayata ayak diremeye başladım…Yenilmedim bak…Hala karşında dimdik durabiliyorum…

Offf ruhum sıkıştı bak yine…Yine kararsızlık…Yine ikilem…Yine bu dehlizde kaybolup gidiyorum…Yardım et n’olur…Galiba haklıydı Susana Tamaro “Yüreğinin götürdüğü yere git” derken…Ne dersin yüreğinde bana yer var mı???