İnsan işte. Öyle çok yüce değil. Vazgeçilmez de değil. Bağlarımız oluyor evet. Mecburiyetten doğrusu. Yoksa insan neden bağımlı olabilir ki kendisi gibi etten kemikten bir varlığa. Daha yüce bir şeyler aramalı. Ki bence arıyor da, kim kimin beklentilerini tam anlamıyla karşılıyor ki. Aşk konusu var bir de. İnsanın insana aşık olması. İlahlaştırması, yüceleştirmesi. Yalan değil, herkes kendinden çok düşünür ikinci kişiyi. Akıl alacak gibi değil. Kendini kendinden olmayan birisi yapıyorsun. Bu işin sırrı nedir peki? Bunu ne açıklayabilir? Şu aşk sanıp her defasında yanıldığımız gerçeği var. Ki hal böyle iken aşk diye bir şeyin varlığı da tartışılıyor. Kimse unutulmaz değil ki ne de olsa. Aşk denen öyle yüce ki, kimse yaşamadı onu. Kimse yazamadı, kimse yaşamayacak. Öyle yüceleştiriyoruz işte. Öyle yüklüyoruz yükü, öyle arıyoruz her defasında.
Kaderciyim ben sonuna kadar. Görüş, inanç, iyi, kötü her ne ise işte. Esas ve tek olan Allah’a inanırım. İnsana değer vermem. İnsanda da vardır o, insan olmayanda da. Dolayısıyla insana verilen en ufak duygunun kaynağıdır o. Aklın ermeyeceği kadar alemin, yaratığın, güzelliğin, çirkinliğin başlangıcı ve sonudur. Aşk diyordum. Şu yerlere göklere sığdıramadığımız aşk. Ömür boyu aradığımız, defalarca olduğumuzu sandığımız aşk. İnandığım şeyler ortada. Tek kaynak odur. Aşk odur. Eğer et’e kemiğe muhabbetimiz varsa onu çekici kılan tek şeyin Allah olduğunu bilmeliyiz. Her şeydedir o çünkü. Onu görmek her şeyde kardır gönlümce.
Etkilenmek birisinden. Allah’ın aradaki perdeyi kaldırması gibi birşey. Açıyor bir anlık da olsa. Şaşıyor insan, tutuluyor aşık oluyor.
İşte herşey o kadar mükemmel, o kadar gerçekçi ki insan aklı ufacık kalıyor. Bize verilen duygular, önümüzde yaşanmayı bekleyen bir hayat ve her başlangıçta olduğu gibi bir son var. Hayatın anlamını, insanları, daha geniş bir ifadeyle Allah’ı anlamak bilmek gerekir.
Var olduğunu sandığımız yokun arkasındaki gerçek varlığın farkında olmayı diliyorum herkesce.