Kemiriyor beynimi tahtakurusu gibi dertler. Kırbaçlar şakıyor kulağımda, tepe taklak kayıyor kızıl ormanlar. Bak bak! Şimdi de ta kafamın karşısına düştü bir yıldırım.
Koskoca nehir kurudu, öldü nice balıklar. Bak! Şu araba şehre gidiyor, bu çeşmenin kaynağı da Karadağ’a… kazmayı düşürdüm elimden, ayağım patladı; güttüğüm keçiler kayboldu kafam çatladı. Annem niye bağırdı ki babama, niye dövdü ki babam annemi? Niye bu sefer bir hediye getirmedi ki babam şehirden?
Ta Hacettepe’den çağırdılar beni, gel seni kurtaralım diye. Memleketin insanı bitti de ben mi kaldım lan? Bak zabıtalar yıkmadan girdik eve, ev penceresiz, bu yağmur da ne arkadaş?
Parayı bozdurmuştum; ama saymadan almışım. Dur! Vurma usta.
Ne okulu bu saatten sonra, çekilir miydi bunca öğretmen? Şaşırdım, bir gün dediler ki sıfatın öğretmen. Baba! Biri bana: ‘’Baba!’’ diyor. Kafayı mı yemiş bu çocuk.
Demirel de gitti, bu Tayyip nerden çıktı. Muhalefet kendini kendine hapsetti.
Aa! Ot muyduk nice yıl? Benim de oldu aşklarım yalan, boynumda bir palan, hayatım viran…
Para! Düştük dara, dünya kara, yürek yara…
Gidiyor musunuz kurtlar, kaçıyor musunuz keçilerim?
(OsmanSavun)