En sevdiği günün bir gün öncesi öldü! Perşembe… Oysa yarın “en sevdiğim gün,” diye bitirecekti yine evimizdeki misafirliğini. Olmadı. Tamda karşımızda her gün gördüğümüz saatte ölümü haber oldu, kendi yoktu…
Bu kadar barış konuşulurken şimdi, “senin ölmen doğru mu?” Daha ne yalanlar vardı doğruyu bekleyen, daha ne sorular vardı sorulmayan, daha ne sarılmayan yaralar vardı, ne gidilmeyen yerler, ne kadar konuşulmayanlar…

Eksi kaldı şimdi hepsi, her şey eksik şimdi. Şimdi yine “ölmek ne garip şey” diyoruz kendimize, ne garip şey, her şeyin bir anda yıkılması, ne garip şey, şimdi ne söylesek beş para etmemesi. Yoksun ya, yokluğuna cümleler dizmek şimdi ne kolay, şimdi nasılda anlıyoruz değerini, şimdi nasılda güzelliğinin toplamını görebiliyoruz.

Bu gün yine sarsılıp kendimize geldik adeta, iki şeyin farkına vardık: bir, ölüm başucumuzda, hep olduğu gibi, iki; büyük bir değeri kaybettik, değerinin farkına vardık. bütün sevenlerinin başı sağ olsun… hoşçakal BİRAND…