“Neden bir kadını incitmeden büyüyemez bir erkek. Neden anlamaz bir kadını incitmenin kendi ruhunu çöle çevirmek olduğunu. Ve incittiği kadını onarmak için hayatını koymaya hazır olduğunda ya kadın ölmüş oluyor, ya da ölüm kadar uzakta.”
Sana gitme diyemedim. Ama perdelerin ardında ağlayan gözlerindim. Dün yine kırmızı bir gül iliştirdim duvardaki resmine…

Dudağımdaki ıslığı saymazsak, ellerim cebimde kendimle dolaşıyorum. En az annesini kaybetmiş öksüz bir çocuk kadar yalnız. Yapayalnız. Yalnızlığın buz kesen ürpertisiyle taze yara kanıyor yüreğim. Ayrılık acısı her zerreme yayılmış. Kendime gelmek için çıktığım sokaklarda kara bir bulut gözleri can evime damlayan.
Ona dair hiçbir şeyi unutmuyorum. Bu kenti ne çok sevdiğini, “aslında biraz da sensin bu kentin sokakları” deyişini, güldüğünde yanaklarında açılan çukurları düşünüyorum..
İnsan neresinde saklar en yaman acısını? Keşke bu kadar anı biriktirmeseydim ona dair. Çektiğim acıların bir tarifi olurdu belki. Biri çimdiklese ya da ısırsa beni…
Şimdi ben, onunla dolaştığım bu sokaklarda, yüksek voltajlı bir duygusallık içinde, yaralarımı yalamakla meşgulüm. Üşüyor muyum, düşünüyor muyum belli değil.
Gün soldu, son geldi derken; zar zor atıyorum kendimi kuytu bir meyhaneye. Yudumladığım her kadehte unutmak umuduyla içiyor, içiyorum... .
Şişenin dibini buldum mu hatırlamıyorum. Oradan nasıl çıktığımı da hatırlamıyorum. Kaç belediye çukuruna düştüm. Kaç elektrik direğine çarptım. Kaç ağaca tosladım. Kaç kez yuvarlandım hiç hatırlamıyorum…
Birazdan çekip gideceğim, ama nereye? Ayaklarım nereye götürür beni bilinmez. Nereye varılır böyle çaresiz, böyle sevdasız, böyle çırılçıplak bir yürekle. Söylemesi zor…

Keşke gitme diyebilseydim. Keşke sihirli bir sözcük bulabilseydim. Keşke yüreğimi koparıp avuçlarına bırakabilseydim. Kaç keşkeyle yaşar insan? Kaç keşkeyle yumar gözlerini?
Nasıl anlatır yanlışlarımızı, güneşin batarken dağlara başvuruşu?

Ne zaman ansak içimize gülüşler taşıyan sevgililerimizi; sessiz bir sonbahar hüznüne döner ömrümüz.
Haklı-haksız, ya da suçsuz olsak neyi değiştirir ki? O artık hayatımızın çok uzağındadır. Gerçek ne olursa olsun hiçbir sebep kırmamalı, hiçbir sebep incitmemeli kadınlarımızı.

Hüseyin Çelikten. H/Ç