Neresinden Sevsem Dağılana;

Bin yıldır girdabı bir türlü dinmeyen ve dinmeye de niyeti olmayan bir denizin köpek somonuyum ben,biliyorsun. İnsan kendinden daha büyük birşeyi;bencilliğini keşfettiği günden beri ölü olan toplumlarımızın kalıntılarından esinlenip içime kurduğum yapının bir kale olduğunu düşündüğüm günleri geride bıraktım.Metruk bir gecekondu karanlığıyla içimden dışıma kalkışan bu dört duvar artık rahatsız etmiyor beni.Aslında hiçbir şey beni artık rahatsız etmiyor. Eriyip gitmekten değil sonsuza kadar bu kışın ortasında kardan adam olmaktan korkuyorum sadece...

Seni sevmediğimi ve zalimin teki olduğumu düşündüğünü biliyorum. Açmaman gereken kapıların ardında gözlerinin şahit olduğu ve bir daha hiç görmek istemediği şeylere tanık olduğunu da biliyorum. Ruhuma ayna tuttuğun günden beri durdurdum ben seni sevmeyi... Bırakmadım yada vazgeçmedim... Durdurdum... Ben de çok istedim inan ,iyi bir baba ve deminde bir eş olabilmeyi..Akşam perdelerini okşarken hayallerimize almayı düşünerek kazıdığımız farazi evin pencere önü perdelerini ,oğlum ile yolumu gözler halde beklediğin o balkonu en çok ben düşledim. Ama olmadı.. Aynada geçmişine bakar çünkü insan. Kendinden bir kaç saniye evvel kopmuş geçmişine,yüzüne,ellerine...Ve pek çoğu üzerini düzeltir,saçlarını tarar,yetim sivilcelerini arar... Ben ise o aynada ne ruhumu gördüm ne geçmişimi... Düzeltecek hiçbir şey bulamadım ben.. Biliyorum en çok bu yüzden düzelmeyeceğim. ..

Uzun cümlelerin g/özünü yorduğunu bilirim ve kısa tutacağım güneşin yaktığı gölge boyumu o yüzden.Bir melodram değil bu yada bir nevi af dilenme... Yaptıklarımın esiriyim belki de fakat asla pişmanı değil! Uzaklaştıkça küçüldüğü ve ufukta bir noktaya karışıp yok olduğu düşünülen bir nesneyim sadece:içi acı ve yalnızlıkla kurutulmuş ve bir başka mevsime tüketilmek için saklanan... Koca bir deyyus,iri bir duygu,manasız bir bakış... Sadece bu kadar...Fazlasını aradığın için kendine kızmalısın belki de..Kız ama dağılma bu f/esada...

Oğluma selam söyle..
İLker...