Zor gününde yanında olduğun insanın seni zora sokması gerçekten çok acıdır.yıkılırsın,hayattan kopar kendini benliğini unutursun.sevmek istemezsin artık hiç bir şey güzel değildir senin için.uyuyamazsın,beynin yorulur düşünmekten.yastık kulağına fısıldar sana yaptığı ihaneti.battaniyen dikenli teller olur sarar bedenini keser her bir uzvunu.korkmaya başlarsın olan olmuştur ama sen hala korkuyorsundur.kendini okyanusun en kıyısında bir damla gibi hissedip okyanusun en derinindeki karanlık çukura hızla sürükleniyormus gibi zannedersin.çığlıklar, hıçkırıklar,debelenmeler...ama nafile koca okyanusta kim duyacak seni kim yardım edecek..yardım beklediğin zaten gitmemişmiydi.gitmişti..
Öyle bir kırılmışsındır ki kendini yere düşüp paramparça olan taneleri her bir yere dağılan nar’a benzetirsin.Nar taneleri bir araya gelsede hiç bir şey değişmez.Kabuğu büyük zarar görmüştür.Ve nar okyanusu kana bular.Okyanus kendisine göre küçücük olan narın kırmızısına,senin kırmızına bürür.Sen herkesin kendin gibi olmasını istersin başkalarının mutluluğu sana acı verir çünkü.Kırmızıya bürüdüğün diğer damlaların üstünde leke bırakmaya çalışırsın mutlu olamasınlar diye ama koca okyanusla da baş edemeyeceğini de bilirsin.Bu kez sen onlar gibi görünmeye çalışırsın, yalan dolar dilini.Diğer damlalara mutlu olduğun yalanını fısıldar,hayır hayır fısıldamaz haykırırsın ve sen iyi bir yalancısındır.inanır damlalar,inanır herkes.Kara çukura yaklaştığın içın korktuğunu da belli etmezsin.Sema ya bakıp O’na dua edersin cukura düşmeden bir kurtarıcı-başka bir kurtarıcı-göndersin diye.Sonra da beklersin.Kurtarıcı gelecek mi yoksa ben çukura düşüp,beni zoran sokandan önce gideceğim yere mi ulaşacağim diye beklersin.

aysun yayla