Zaman bizi arafta bırakır..Biz bir araf beklerken..Araf anlatıları dolaşırken.. Araftayız..
Buraya ait değilken..
Kendimizi arayışa yöneltir dünya ,çünkü doğduğumuzda kendin olmaya izin vermeyen yorgun ruhlar sarmıştır etrafımızı..
yaşlandıkça kendin olmak gerek derler ama bir ara unutur insan dünya da arafı yaşar..

Bu dünya ile kendi arsında.
oysa hep bir açık kapı bırakmalıdır kalple akıl arasında..Biraz ılık rüzgar estirmelidir..
O vakit daha anlayışlı oluruz hem kendimize hem başkalarına..ve daha özgür..
tıpkı Tanrı nın istediği gibi..Yeryüzünü bizim için yarattı..İçinde mucizevi güzellikler,renkler..
Biz mutlu olalım.Onu duyalım,kendimiz olalım diye..Tüm kutsal kitaplar basit anlatımlarla dolu..
sevgi,adalet,iyilik üzerine.
Hepsini dinleyip duysak..Ama eleştirirken daha aç gözlüyüz.yargılarken,hırslarımızda boğulurken.
Bu çıkmazlar araftan..Nereye ait olduğuna karar vermeli insan..
Kendine dönmeli,kendi olmalı..O zaman yaşayamadıkları için,hırsları,kıskançlıkları için kimseyi karanlığına çekmez..
Araftan kurtulmalı,bu azabı yaşarken zulm etmemeli..

İşte yalanlar böyle doğdu.İlk kendimizi kaybedişimizde..
ve ilk yanlızlıklar..insanlara,kendimize yalanlar söyleyerek.Birileri yolunu kaybetti.Çağırdık,duymadılar.İnanmak istemedik yanlış yollardaki kayboluşlarına,yalanlar söyledik.
Dünya hep kocamandı,hep mavi ve temiz.Elimizden kayıp gittğini gördük kıymet bilmezken..Küçüldü,kirendi,siyah oldu.
Biz yalanlar söyedik.
Çocukluğumuzdan,gençliğimizden,dostluklardan parçalar bizi yalnız bırakıp sonsuza gitti.Oysa hep bizimle sanmıştık.Çaresizliğimize sığınıp yalanlar söyledik.

Yalanın adını beyaz koyduk.Yalanlar çoğaldı,gece kayboldu..Huzur arafta kaldı..

’’Olmayacak duaya amin denilmez’’!!dediler umutlarımız arafta kaldı..
Birileri Müslüman,birileri hırıstiyan,birileri Yahudi..Kitap aynı söz aynı yol aynı..geliş gidiş yaratılış aynı.
kimse kimseyi dinlemedi..
inançlar arafta kaldı..

İşte bu yüzden ızdıraplar devam ediyor..Çünkü ne insanlar birbirini ne de kendini dinliyor.
Bu dünya hoşça vakit geçirip Tanrı ya kavuşacağımız yerken.ızdırap dolu bir yere dönüşüyor..
çünkü insan gitmeden arafta kaldı.