Acıtan sensizlik değil ki, acıtan yokluğunu bilmek. Acıtan kaybetmiş olduğumu bilmek. Ne sanıyorsun sen ? Yenildiğimi biliyorum. Sorun kabullenmekte. Kabullenemiyorum. Hadi beni geç, bizden bahsediyoruz burada. Biz, nasıl biteriz ? Bitmeyi kabullenemiyorum.
Sanki ölüyorum. Sanki tükeniyorum. Sanki bir şey beni ellerine almış ve yönetiyor. Sanki ben bir kuklayım. Ve benim oyunumda hep acı var. Hep acı çekmek..
Gitmek istiyorum buralardan. Kimseyi tanımadığım bir yere gitmek. Sessizlik olsun istiyorum artık. Gerçekten herkesin susmasını istiyorum. Teselli edilmek istemiyorum. ’Unutursun’ diyenlerin hiçbiri samimi değil çünkü...
Beklemekle diner mi sızı ? Dinmez bence !. Dinmiyor. Ben bekledim. Günden güne artıyor. Günden güne deşiliyor. Ama asla bitmiyor. Bitse hem, ben neden bu kadar acı çekeyim ki ?..
Onca zaman oldu. Hala senden bana kalan tek şey ; pişmanlıklarım.
Sevdiğim kadar seni, sev beni istiyorum. Ne eksik ne fazla. Kendim kadar. Ne kadar sevdiysem, o kadar.
Darmadağın oldum. Gör artık. Yıkılıyorum...