Beni memnun eden şeyler çoğunlukta! örneğin ben karlı bir günde yürüyebilirim ulustan kızılay’a... yağmurlu bir gün olmaz! ya da sebepsiz bir dostla laflamak için yürüyebilirim...çok mu basit? tıklım tıklım bir dolmuşa binip parayı vermeyi unutmuş ayaklarına yatan biri değilim...otobüslerde hayat vardır bazen. metroda koltukların karşılıklı olması nasıl bir mantık? diye düşünürüm kendi durağıma gelene kadar "ne bakıyorsun diye kavga eden bir milletin, karşılıklı koltuklarda oturması ister istemez gerilim sebebi!..saçına bakıyosun, giyim kuşamına, ayakkabılarına filan...örneğin ben ...hııım...başka ne memnun ederdi?...

Örneğin kafamın bozuk olduğu bir anda vurabilirim şişenin dibine, güzel bir dostla şarkılar söyleyip gecenin bir yarısı aldırmayabilirim hayatı ıskaladığıma,yalın ayak köpüklere bir çocuk gibi vurarak kumdan kaleler yapabilirim.bazen lüks bir lokantada oflayıp, ciğer ekmek yiyebilirim sokaklarda.Örneğin ben kızımın sınav çıkışını beklerken bir kaç kişiyle kanka olabilir ve dökerim eteğimi tanımadığım insanlara.Bir dostluğun biteceğini anladığımda "b" planım devreye girer, o sırada gözüme kestirdiğim bir başka dostla başlayıveririm yeni bir arkadaşlığa. Hastanelerde canım sıkılmaz, bir hayat bir yaşanmışlık bırakırım ardımda, hasta yatağımda kitaplar okurum , iyi bir refakatçiyim, şiirler yazarım, çay ocaklarında dostluklar kurarım.yalnız kalacağımı düşünen bensiz yapamaz diyenler, yanılır! ne de olsa ben o sırada başka sayfalar açmışımdır kendime.Bir noktada beklemek bana göre değil , daima ileri gitmeli insan, param kısıtlıysa pahalı mağazalar yerine pazardan kendime kimsenin görmediği kıyafetler alabilir, hatta bunları üzerimde oldukça kaliteli giysilermiş gibi taşıyabilirim.

Sevilmediğim yerde fazla duramam, en acı çektiğim belkide durmak, kalmak zorunda olduğum yerler ki beni sevecek insanlar dururken vakit kaybı gibidir aynı noktada yaşanan gerilim! Bırakın gideyim demek gelir içimden ve köşeyi dönünce bağırmak dünyaya " ben geldiiiiim" oysa gidemediğimiz zamanlardır koskoca bir kaosa dönüşen yalanlar! ben yalan sevmiyorum, kimseyi beni sevmeye zorlamıyorum! daldan dala gibi gelebilir ancak bir dostum, sorunları bırakıp başka işle ilgilenmenin sorunu, kendiliğinden çözeceğine inanırdı,bir kaç kez denedim haklıydı.oysa ne çok insan kendine ve başkalarına söylediği yalanlarla tutuyor hayata," her şey yalan!" sevgileri, dostlukları! sevildiği yalan, beklendiği yalan! oysa gitmesini istmediğimiz insanlar da bazen gider ve üzer bizi, unutmak zor değil yinede, belli bir süre yaşanan acılardan sonra anlamını yitiriveriyor "canım" dediğin "can" dediğin ve günlerce beklediğin...