Bazen diyorum insanları, ırmakları coşturan, alevcikleri körükleyen mutluluk rüzgarı neden neden diyorum…
Duygularını, sevinçlerini, coşkularını, sıcaklıklarını yaşarken birden kopuverip mutsuz olduklarını hisseder. Oysa ki o rüzgarı kaç zaman kaç perde altında kaç kişi beklemiştir. O alev, o ırmak coşkusunu yaşayamamaktadır. Özlediği küçük bir esintinin götüreceği huzura belki de…

İnsanlar neden mutluluğu yaşayabildikleri an hüznün, mutsuzluğun tam ortasında hissederler kendilerini. Ufacık mutluluğun hesabını büyük mutsuzluklarla yaşarlar.
Ah diyorum ömürler kadar uzun olsa rüzgarlar ama üzüntü, keder, mutsuzluk ve fırtınayla birlikte değil tek başına ve ürkek. Korksa da fırtınanın görkeminden ve güzel görkemini kaybetse fırtınanın pusu kurduğu o şehvetten. Neden ve Niçin, Keşke ve Oflar olmasa insanlar duru yaşasa aşkını, sevgisini, mutluluğunu. Korku, endişe olmadan gelecekten şüphe duymadan. Nasılsa öyle yaşasa küçücük dünyalarda büyük umutlarla… Gerçeği aksatmadan, yanılgıya düşmeden…
Fakat Soruyorum;
Yok mudur ki insan denilen varlığın gerçek mutluluğu elleri cebinde yürüyerek kazandığı bir yer… Cevap yok.
Neden bir şeyleri feda ederiz, neden çabasız, uğraşsız olduğumuz gibi davranıp mükafatını kazanmayız da zorluklarla öderiz… bilinmez.
Düşündüğüm nedir biliyor musunuz..?
İsterim ki her insan gelecekten şüphe etmeden bugünün ve yarinin kıymetini bilerek yaşasın. Her anın sadece ona mutluluğu getirdiğini, üzüleceğini bilmeden ve yaşamadan yarınları düşlesin.

ŞİMDİ SADECE SORUYORUM SİZE;
YOKMUDUR SEVGİYE BEDEL..?