terketmek

geçenlerde bir yazıda şöyle yazıyordu.ben hayatımda hiç terketmedim,hep terkedildim.terkedecek kadar adi bir insan değilim diye...bu söz beni düşüncelere gardı.düşündüm durdum.terketmek adilik miydi?oysa bir aşkta iyi şeyler olmuyorsa,anlaşamıyorsa insan neden suyun başını baştan kesmesindi?ben bu düşünceyle hep ilk ben terkeden olmak istedim...sonradan eyvah diyeceğime baştan diyeyim diye.aşkta da böyle oldu,arkadaşlıklarda da..hep önce ben terkettim...terketmeyi babamdan öğrenmiştim...o da bizi terketmişti...bizler daha kücücükken...annem bizleri hep kini,nefreti aşıladı,af etmeyi hiç öğretmedi...babama kinlendim bizleri terketti diye...temcit pilavı gibi ısıtıp ısıtıp önümüze koyuyordu annem babamın yaptıklarını...babam tüm mirasını kızkardeşine bırakmıştı anneme kızıp..bizleri hiç düşünmemişti...azbuçuk değildi miras,kocaman bir çiftlikti uçsuz bucaksız...halamlar refah içinde yaşarken bizler sürünüyorduk ailecek...ne kızkardeşi kabul etti babamı ne de annem...adam sefalet içerisinde öldü gitti..artık bizlerin hakkını öbür dünyada nasıl verir bilemem...terketmek...olmayacak duaya amin denir mi?denmez...madem olmayacak terketmek en iyisi deyip kimseye kaptırmadım kalbimi...aşık olursam,seversem elinde oyuncağı olurum diye pek sevemedim kimseyi...ailemde hep kardeşlerim uzak yerlerde yaşıyor kimse kimseyi de pek sevmiyor...neden sevsin ki..biz yıllarca kinle,nefretle büyütüldük.babamın yaptığı hatayı sanki biz yapmışız gibi hiç unutturmadı annem bizi...ne babamın akrabalarıyla ne de annemin akrabalarıyla ilişkilerimiz oldu..izin vermedi annem.ben konuşmuyorum sizlerde konuşmayacaksınız deyip engelledi bizleri...yıllar geçti kardeşlerin hepsi büyüdü...bu seferde kardeşler arasında düşmanlık girdi...annem hangimize kızarsa onunla tüm bağlarını koparıyor diğerlerini de konuşturmuyordu...eskiden çok mu korkardık acaba biz büyüklerimizden?evin en küçüğü bendim...kardeşlerim evden biribir dağıldı herbiri biryerlere gitti...ablam almanyaya gitti.yıllarca görmedim...hiç unutmam...bir akraba kızına gezmeye gitmiştik..içeriye girdiğimizle çıktığımız bir olmuştu...annem çok kızmıştı,ev sahibiyle kavga etti...içerde hiç tanımadığım bir kadın ayağında bebek sallıyordu...kim olduğunu bilmiyordum çünkü tanımıyordum...yolda anneme sordum söylemedi,ısrar ettim o kimdi diye...ne derse beğenirsiniz bana...ablandı dedi...ne acı birşey...insan ablasını hiç tanımaz mı...ama ben uzun yıllardır görmemiştim onu,nerden tanıyacaktım ki...annem sağ olduğu sürece tüm kardeşlerimle,akrabalarımla konuşmam yasaktı...onlarla konuşursam hakkını helal etmeyeceğini söylüyordu bana...ne garip...konuşmadım konuşamadım da.öyle kolay değildi konuşabilmek..hele bir konuş...görürsün gününü...beni herkesten soyutlayan annem öleceğine yakın günlerde benimle de kavgalıydı...bu sefer okları bana dönmüştü...ne yapsam suç oluyordu...yıllardır onunla yaşamaktan kalbim katılaşmıştı...ne kardeşlerimi,ne de akrabalarımı düşünüyordum...ben küçüğüm onlar beni annemle yalnız bıraktılar,kaçtılar diye bende onlara kinlenmiştim...sevmeyi unutmuştum...sevilmeyi de...terketmek...bana kolay geliyordu...çünkü etrafım hep terkedenlerle doluydu..önce babam,sonra kardeşlerim,sonra da annem...hepsi terketmişti beni...seni seviyorum diyen erkekleri asla hiç inanmadım...ya seversem?ya onlarda tüm ailem gibi terkederlerse beni???