Öyle bir zaman gelir ki sen artık eski sen değilsindir. Her şey bir anda değişir. Eski seni özler olursun. Daha az acı çekiyordun. Daha az ağlıyordun. Daha az acımasızdı gerçekler. Oysa ne zaman ki sevgi denen o çıkmazla karşılaşırsın işte o andan sonra başlar kırgınlıkların. Sevmek neden bu kadar acı verir. ? Neden insan bu kadar üzülür ki.? Bazen bir şarkıda duyardım seven insanın üzüntüsünü. Bazen bir şiirde... Bazen bir mektupta..Bazen bir çift gözde...göz yaşın da.. İnanmazdım. Sevmek ne ki derdim hep. Bana göre sevgi aileni sevmekti Allah’ı sevmek Resulü Sevmekti. Oysa geç kavradım beni bu denli üzen sevgiyi kalbime Rabbin koyduğunu. Suç değildi ki. Sadece sevmiştim. Oysa bunu hep bir utanç suç olarak düşündüm. Kendine sevdiğini itiraf ettikten sonra bile geçmez kırgınlıkların. Birde imkansız olur ya hani. İşte en zor gelen de budur insana. Belki günler sürer, belki aylar, belkide yıllar... Ne kadar sürer unutmak.? Bunu zaman anlatacak bana. Her gün , her saat, her dakika , her saniye anlatacak. Hiç susmadan anlatacak. Yollar anlatacak bazen. Bazen yağmur. Bazen şarkılar. Anlatacaklar işte susmayacaklar. Bana kalansa kabullenmek olacak. Kabullenmek olacak bazı şeylerin önüne geçemeyecek oluşumu. İnsanız değil mi.? Acılar,ayrılıklar,sevdalar bizler için...