Bir yola nasıl girdiğin değil, kimle girdiğin önemliydi.
Biliyordum ki, kurduğumuz düşlerde bir gün boğulacaktık. Er ya da geç gitmek için bir şeyler söyleyecektin. Bunu bekledim.. Her gün, her saat, o dönüşsüz gidişin geleceği anı, beynimde susmak bilmeyen uğultuların arasında bekledim. Gitmeye yüzsüz birine, kal demeye yüzüm yetmedi. Sonra kaldığım yerde beklemeye alıştım. Bir süre sonra, gelmeyecek birini beklememeyi öğrendim. Gelene de kapıyı açmadım.

Geldin.. Hiç ummadığım vakitlerde, hiç beklemediğim yerlerde aklıma geldin. Hiç tanımadığın insanlar seni sordu. Her birinin tekrarında, bir kez daha acıdım. Sonra ona da alıştım. Sonra bir daha kimse sormadı. Ama gelmelerin hiç bitmedi...

İnsan en büyük hatayı, geçmemiş bir geçmişi olan bir insanı sevmekle yapıyor. Sonra o hatanın içinde, kendini de batırıyor. Kendime karşı oynadığım en büyük kumardın. Ben risk aldıkça, sen kaybetmeyi seçtin. Sonra bir kış günü, kaybeden ben kazanan sen oldun. İlk’inde sen battın... İkincide beni batırdın. Artık benimde geçmeyecek bir geçmişim var. Şimdi sevinebilirsin...

Ah... Bu ben...
Dünümle beraber geleceğimi de kaybettim. Zararım senden daha az bunu biliyorum. Çünkü ben bu kumarda, gururumu ve aşkımı kaybettim. Yani onurum hala ben de...
Şimdi ağlayabilirsin...