Acı.....

Geçer mi hemen...Sızlayan bir yara gönül çeperlerimde. Nedir bu telaş..Nedir bu gitmeye heves sevdiklerimizden. Bir nefes nefese karıışır. Bir bakış ölümle dans eder ama yine de gözlerden süzülür bekleyenin..

Dur gitme ne olur..Daha çok erken.

Henüz sevmekten yorulmadık ki seni.


Daha dün değilmiydi yoksa senden harçlık istediğimde yok şu anda demiştin.Bende o çocuk feveranıyla seni taşlamıştım.Ah be baba yarısı....Neler neler yaşadık seninle..Kız derdin az uslu ol erkek Fatma gibi dalaşma çocuklarla dövme şu erkekleri..Bak şikayet eksilmiyor kapıda. Sonra babandan korkup arkama sığınıyorsun.Bu sefer seni korumam bilesin deyip yine koruyan yine kanat geren amcam.Bana sen öğretmedin mi mücadeleyi..Biz yetim büyüdük.Ama kimseye muhtaç olmadık.Sakın sende olma derdin.Kanayan dizlerimi sararken ah be deli kız bir gün düşüp öleceksin ağaçlardan dikkat etsene derdin.

Ben ölmedim Amca.Hala mücadele ediyorum hayatın çıkmaz sokaklarıyla.Bazen Don kişot gibi hayali yel değirmenleriyle savaşıyorum..Bazen iki yüzlü namert insanlarla.Ama dimdik duruyorum ayakta..


Sen... Ne çabuk vazgeçtin bizden.

Sen ne çabuk vazgeçtin evlatlarından ki böyle yatak yorgan serildin kapıya.


Kim icat ettiyse bu kanser denen illeti gelmişine geçmişine .......

Tamam doktorlar tükendi desinler..Umut yok desinler..


Ama umut biziz be baba yarısı..Kalk yattığın yerden.Ölüm uykusuna sarılmaya ne kadar meraklısın. Hadi gel çekelim kafaları çıkalım gece sessiz caddelerin anasını ağlatalım eskisi gibi.Ama kalk be artık. Yetmedi mi çektirdiğin acı.

Ölürsen de ben dimdik ayakta öldüm de..


Ama ölme be Amca..








Ayvazım DENİZ