0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
535
Okunma
"Büyümüş de küçülmüş" derler ya ben o çocuktum...Yetişkin olarak doğup, yetişkin olarak yaşayan insanlar var ya...Çocukluğunu içindeki şımarıklığı oyunculuğu yaşamayan insanlar var ya onlardan biriyim.Nasıl da zor bir şeydir aslında hep ciddi hep gergin.Böyle yaşamak.
Nasıl da itici gelir insana bir çocuğun çocuk gibi davranmayıp büyükler gibi "akıllı" "uslu" daha doğrusu kurallı, disiplinli(büyüklerin kuralları) hareket etmesi.Çocuklar çocuk gibi olmalı heyecanlı, mutlu ve cıvıl cıvıl .Hareketli, kuralsız disiplinsiz.
Yani durağan değil, sabit, sessiz, ciddi, heyecansız değil çocuk tam anlamıyla çocuk gibi olmalı...Ama nedense hepimiz uslu çocuk isteriz.Uslu diye severiz çocukları.Ne kadar mantıksız oysa ki bu.Biz mi anormal olanı seviyoruz yoksa fıtratı mı bilmiyoruz...
