“şimdi uzaklardasın”


Yaşamın yüreği onda atardı; elleri taşır ayakları yürürdü iyiliklere doğru. Gittiği yerlere ışık saçardı. Durmadan koştururdu bir yerlere. Herkese yeterdi eli ayağı. Günler, geceler yetmezdi, yetmedi de…
Adı gibi kendi güzel, yüreği güzel Cemile.

Yaklaşan yeni yıla hazırlığı sürerken sarardı soldu, sarı bir gül gibi.
Sarılık sandılar önce. Ellibeş yılının hayat çekabını yeni yaptırmış idi.

Hasta olsa bile yerinde durmayan o güzel insan, “bir şeyim yok, geçip gidecek bu da diğerleri gibi; ameliyatlık hasta değilim” diyordu durmadan yakındakilerine.

Ve acı gerçek, bir harita gibi serildi etrafındakilerinin önüne. Safra bağına oturan sinsi tümör âniden büyümüş ve safrayı akıtmıştı karaciğerine.

En fazla üç ay diyordu doktorlar
Ancak 33 gün direndi…


Kabul edilemeyecek bir gerçek, sanki başka birinin hikâyesi varmış gibi önlerinde boş boş bakıyorlardı önlerindeki tetkiklere.


Olamazdı, mümkünsüzdü; ölüm denen o buz beyaz nasıl olur da gelip bulmuştu hayat dolu bu güzelliği.


Kendilerinin bile inanmadığı ve birbirlerinin bilmediğini varsaydıkları gerçek dillendirilmedi hiç.


Gözlerde okunan ve mucizeyi bekleyen bir yığın insan, tiyatro oynuyorlardı hayat sahnesinde.

İki ameliyat ve sonrası bağlanılan makine ve yoğun bakım odası.


Sırayla girilip çıkılan her birinin gözlerindeki korku ve bir mucize bekleyişi...


Gece yarısı yeni yıla girileceği anda kopan çığlıkta evlât elinden kopup ayrılan son nefes…

Melek olup, yeni yılda sevdiklerinden ayrı yere yol alan Cemile


Nereye gideceğini bilmeyen, çil yavrusu gibi dağılan ruhlar…

Ve sonrası buz diyarında tek başına bırakılan o güzel insan.

Sonrasında kara toprağa konan beyaz bir gül…


Bir seneye varmadan evlât acısına dayanamayan ana da
göçüp gitti yanına.





İnanması güç daha dün gibi, tam dokuz yıl geçmiş aradan.
Her yeni yıl zulümdür bize…

O! C e m i l e melek ablam
Ve o kadersiz a n a/ m
Boşluğunuz hep bizmle birlikte...





Ne bugün ne de yarın vardır yaşamda.

Yaşamak “an” dan ibârettir yalnızca.



Hâdiye Kaptan