Fırtına çıkmadı bu denizde daha önce, rüzgâr ılık ılık eserdi, insanın yüzüne… Bazen korkutsa da fırtına hiç uğramadı aslında bu denize. Kalabalıklar çoğaldıkça rüzgâr daha sert ve acımasız eser oldu. Fırtınalar yüzünü göstermeye başladı, masmavi, sessiz deniz şimdi fırtınalara emanetti. Geçer dedikçe her gün daha çok esti, daha çok yakıp geçti. Fırtına çıktığından beri bu denizde her şey değişti. Yetişmek zordu, açtığı yaralar, yakıp yıktığı her şey onarmak güçtü, artık. Tek başınaydın deniz fırtınanın gücüne karşı. Yıpratmasına seni yok etmesine izin vermemeliydin, eskisinden daha çok güçlü olmalıydın. Başarabilir miydin sahiden deniz bunları, sen uçsuz bucaksın kolu olmayan kimsesiz biriydin artık yalnızdın bu savaşta. Kalabalığa aldanmamalıydın fırtınadan haberleri yoktu bile… Deniz kaybediyordu artık fırtınaya gücü kalmamıştı, fırtına son darbesini vurmuştu kıyaya iliklerine kadar üşüyenler vardı bu denizde. Deniz de ki fırtınayı gören… Fırtına denizden o kadar şey götürmüştü ki, kaybetmemesi imkânsızdı fakat fırtına denizden ne götürürse götürsün asla vazgeçmedi yaşamak için vazgeçtiği anda fırtınaya dalgalarını öyle yükseltti ki… Deniz fırtınanın gücüne aldırmadan son kez savaştı ve fırtına kaybetti.