Yüreğimde büyüttüğüm sevdayı dile getirdiğim/de, irkildim. Ben yaklaştıkça sanki

uzaklaşıyordu, kalabalığı sevmediğim bir ortam/da kalmadığım gibi, o yüreğin bütün

yüreğe açık olması beni üzerdi.. İnceden inceye duygularımı yansıttığım/da tek tabancaydı

kelimelerim sadece yazdım, yazdım .. !




Neydi o bilemedim, sahiplenmek mi? kıskanmak mı?

yoksa, yoksa sevmek mi? Acı çekmeden usanmadan ...



Son adımlarım/da kendime geldiğim/de, ne oluyor bana dediğim/de durakladım, derin

bir nefes aldım, soluduğum söylediğim acı sözlerdi .. !




Her güvencenin altında bir gerçek vardı ’ DÜRÜSTLÜK ’...

Ben benliğimden çıkmıştım, an ve an ona odaklandım, ellerimi kenetlediğimde, kendimle

mücadele ettim, beni ben yapan ondan başkası değildi, yani gülümsediğim...

Ağızımdan çıkan kelimeyi sözlere döktüm o vakit, ağladığımda, sevdiğimde, mutlu

olduğumda ve yalnızca düşündüğümde tüm yüreğimle sahiptim, ben ben dediğim o gerçeğe

hayat güvenceme .. !



İlk zamanlar bilmiyordu, benim nasıl biri olduğum, nasıldım bilir misin? tek yürekte bir

olan, kıskanan, o anlık öfkemi belli eden, değer vermenin ne demek olduğunu bilen,

sıkılmadan, yılmadan takip eden biriyim..

Tam anlamıyla vazgeçemediğim ... !


Mutlu olduğumu pek belli etmem çünkü korkarım yüreğimin yandığını hissettiğimde...




YAZAN: ŞEBNEM ÖRS


NOT: ÖYKÜ’ NÜN 2. BÖLÜMÜ... DEVAM EDECEK.....