Okuduğum bir kitapta "okumak dolmak,yazmak boşalmaktır" diye yazıyordu.Bunun için fırsat buldukça okudukça okudum.Öyle ki zaman geldi kimi yazarların kitaplarını okuyamaz hale geldim kendilerini tekrar ettiklerini gördükçe.Hatta kimi türleri de okuyamamaya başladım,çünkü içerikleri bana sıradan,bilindik gelmeye başladığı için...

Oysa her geçen yıl birbirini aratmaya başladı hayatımda.Bir zamanlar öğrendiğim kadarıyla gelişim bir süreçti,insanın her döneminde zorluklar olacak ve birey bu zorlukları aşmaya çalıştıkça çatışmalar yaşayacak,yorulacaktı.O zamanlar öylesine saçma gelmişti ki bu bilgi ...İnsan eğitimini tamamlayıp,mesleğini eline aldıktan sonra neyin çatışmasını yaşar ki diye düşünmüştüm.

Gün oldu,devran döndü...Hiç bitmez sandığım üniversite yılları da bitmek bilmeyen sınavlar da bitiverdi.Göreve başladığımda yavaş yavaş anlamaya başladım hayatın gerçekten ne kadar çetrefilli olabileceğini,insanlarla uğraşmanın ne kadar zor oldugunu,insanın kendi sorumluluğunu taşımasının ne kadar da maliyetli olduğunu...Derken o ilk çalışma yılları da akıp gidiverdi ellerimden...Evlilik,çocuk vs derken öyle bir girdabın içerisinde buldum ki kendimi,değil okuyup okuyup dolmak kendimi dinlemeye bile zaman bulamaz oldum...Bir de baktım ki aslında onca koşuşturmanın içerisinde hayattaki güzellikleri yaşamak bir yana onlara seyirci bile olamıyorum....Hal böyle olunca ne dimağı güzelliklerle süsleyebiliyor ne de içimdekileri dostlarla paylaşabiliyorum...

Özledim,kalemin kağıtta bıraktığı edebiyat kokan yarı karalanmış cümleleri...Özledim hayal aleminin sınırlarını zorlamayı,daldan dala uçmayı,yorulunca yorulduğum yere düşmeyi...Özledim ,bir hazinenin peşinden koşup ,o hazineyi bulunca kendimce herkese saçmayı...Özledim yazmayı,yazabilmeyi...ÖZledim özgür olabilmeyi ,hikayelerimde kılıktan kılığa girip,şiirlerimde süslü mısralarla kucaklaşmayı...


SEÇ -24.12.2012- 00:20