insanı başkalarının şarkısını söylemek yorar diyor İbrahim Tenekeci. İnsanın; kendisinin dinleyeceğ br öyküsü yada söyleyecek bir şarkısı yoksa eğer yorulmaya mahkumdur ve başkalarının şarkısını söylüyor olması mukadderdir...
insan sosyal bir varlıktır..Bu sosyalliğinin yanı sıra aynı zamanda psikolojik bir vakıadır insan..
Eşref-i mahlukat ve esfel-i safilin dolayımında gezinip durur. Bu gezginlik döneminde mekana, zamana,tarihe tanıklık eder bu müstesna varlık. Bu uzunca destansı yürüyüşünde insan teki; ya etkiler yada etkilenir. Aktif bir öznedir yada edilgen bir nesnedir insan, tanıklık ettiği değerlerle tanıklığında/tanışıklığında. Kendini yasladığı değerlerle ifade ediyor,tanımlıyor,tanıyor, tanıklık ediyor insan kendi dışındaki her şeye..Hayatı kendine ya anlamlı kılıyor yada absürd diyor ’öte’ taraftan bi bakışla...Kendi dışında ki kocaman bir dünyanın varlığına devingenliğine şahit oluyor, idealizm ile reeelik arasında bocalayıp duruyor . Bu süreç içerisinde bu mücadelede insana bir melodi tutmasını öğretiyor,mırıldanıyor, içine atıyor, sesi boğulmaya çalışılıyor kimi zaman. Onun için insan yaşarken, yaşamaya çalışırken başkalarının değil elbetteki kendi şarkısını söylemeli yormamak yorulmamak için.Kendi öyküsünü dinlemeli kendi şarkısını söylediği gibi.

gideriz nur yolu izde gideriz
taş bağırda sular dizde gideriz
bir gün akşam olur bizde gideriz
kalır dudaklarda şarkımız bizim.(NFK)

dudaklarda kalan şarkımızın söyleneceği zamanlara erişmek temennisiyle...