Karanlıkta yön bulmak kolay değildi elbette… İhtiyacı olan tek şey küçük yüreğini cesaretlendirmekti. Eğer bırakılmamış olsaydı bu zifiri karanlığa, belki de hiçbir zaman anlamayacaktı hislerinin ve beyninin kudretini. Hayatının kapısından itildi boşluğa. Boşluk karanlıktı. Ne yapacağı belli değilken yolunun zor olmayacağını anladı. Ve bir kar tanesi olarak, böyle başlamıştı hayat benim için. Kimseye sormadan gizlice... Yağdım birer birer kendi avuçlarıma. Aldım kalemi elime tek bir cümle kurmak için ve cümlelerim diğer cümlelerimi beraberinde getirdi. Aydınlatmıştı kalemim kağıdımı. İzliyordum, elimi ve kalemimi. Artık yapabileceğimi biliyordum yine de ihtiyacım olan bir şey vardı. Bir kar tanesiydim ve avucuna düşecek birini arıyordum.

Karlar düşüyor şimdi kirpiklerime. Elinden tutup kaldırmak istiyorum şu küçüğü “Ümitsizliğe kapılma, ışığı daha keşfetmedin.” demek istiyorum. Avuçlarına birer birer düşmek istiyorum. Ben kendi elimden tutup kalkalı çok oldu. Kendi ışığım için yazdığım satırları şimdi diğer kar tanelerine yazıyorum. Senin ve diğerleri için. Ve kendim için. Çare, sizsiniz. Kendiniz-siniz. Düşmek de var tabi. Ancak kaybetmek yok. Düştükten sonra avuçlarına dokunacak tek bir kar tanesiyle ayağa kalkabilir insan. Vazgeçmemeli. Belki bahar hiç ummadığı kadar yakın, ışığı ise göz kapaklarında saklıdır.

Senin de ihtiyacın olan tek bir kar tanesiyse yağıyorum avuçlarına. Karlar düşsün göz kapaklarına. Işığı bul böylece… Gözlerinin güzelliğini kitaplar görsün, vazgeçme! Ben hiç vazgeçmedim baharı beklemekten. Karanlığımda durmuştu zaman ve şimdi ışığımda akıp gidiyor anlamadan.

Demiştim ya ihtiyacım olan tek bir şey vardı. Bir kar tanesi düştü avuçlarıma “Yapabilirsin!” dedi bu güzel kar tanesi. Afalladım birden imkansız gibi görünmüştü. Bu kar tanesiydi bana göz kapaklarımda ki ışığı gösteren. Ben beklediğim bahara kavuştum. Şimdi sesleniyorum baharını bekleyenlere “Yapabilirsiniz!”…

En güzel kar tanelerinin avuçlarınıza düşmesi ve diğer bir kar tanesine ışığını göstermeniz dileğiyle…