Benim orta okulda Cafer Bey adında matematik öğretmenim vardı.
Cafer bey görmüş geçirmiş tam manasıyla İstanbul bey efendisiydi.
Hocam beni çok severdi ben de hocamı.
Cafer bey sevdiği talebelerine isim takardı. Ben Atatürk’ü çok sevdiğim için benim adımı Atatürk’ün halasının adı olan Rukiye hanım takmıştı. Gerçek adımı hiç söylemezdi.
Bir gün babam durumumu sormak için okula gelmiş.Hocaya adımı söylemiş hocam gelin içeri bakalım bu hanım kız kimmiş diyerek içeri girdiler.Ben hemen ayağa kalktım.
Hocam haaa bizim Rukiye hanımmış dedi. Bu dünya tatlısı öğretmenimin bize nasihat olarak söylediği iki vecizi vardı.


Bir:Dostluk kantarla
Alış veriş miskalle

İki.:Dost acı söyler
Çünkü gerçekler açıdır derdi.

Faydasını gördün mü derseniz hem hayır hem evet. Kedi maneviyatım ve huzurum için evet gördüm. Çok dost kazanma konusunda ise hayır. Benim felsefemi anlayan
en yenisi on yıllık. Nadide dostlarım ve ben çok mutluyuz.
Doru söyleyen dokuz köyden kovulur derler olsun ne fark eder biz de onuncu köye gideriz.
Gidecek çok köyümüz var şükürler olsun.