Cahilliğimi karşıma aldım ve sordum kendi kendime.. Her insan bir dünya değil mi diye ? Dünyanın kan damarları değil mi okyanuslar ve denizler ? Ya ormanlar akciğerleri değil mi? Teni toprağı, kemiği taşı, iliği çamuru değil mi? Ne farkı var ki insan bedeninin dünyadan? Sorarım ‘’Bize’’! Benlik denen aşağılık duygu halimizi terbiye edip yenemezken kendimize dahi söz geçiremezken nasıl oluyor da elimizi vicdanımıza koymadan dünyamızı eleştiririz. Olmayan insanlığımıza mı güvenip dünya artık eskisi gibi değil çok bozuldu tat tuz denen şey kalmadı vs. deyip hangi yüzle kendimizi haklı çıkarıp her gün daha ileriye gittiğimizi zannedip dünyanın içine etmekle meşgul oluruz? Bizler dünyada yaşarken özlemle doğmasını beklediğimiz insan gibi insanın tohumlarını her türlü bencillikten arınmış katıksız aşk ve sevgiyle dünya denen bu tarlaya nasıl ekebiliriz? Aynen dünya gibi dönüp dolaşarak kendi neslimizin gelecekteki ölümünü de hazırlıyoruz yine kendi dünya içimizde. Ne yazık değil mi?

Doğamamış çocuklarımızdan selam ve de yıldızlı aferin bize.. Nasıl da bir kelebek ömrüne asılmış gibi vadesiz uçuyor yaşam? Sanki uyku tanrısına esir düşmüşüz de öyle vurdum duymaz geçiyor biz insanlar için hayat. Kim bilir daha sabaha kaç var? Dünya’ya ve biz insanlara acımasızca soruyor şimdi haklı olarak zaman... İnsan mı dünya için ? Dünya mı insan için?

Zaman mı? Yüzüm yok ki zaman olsun..

Sabiha Rana

12 Eylül 2006 / Bodrum – Akçabük ( İyi ki Doğdun Benim Dünyam )