Yıllardır gönül birliği ettiğim, gönlümden gönlüne köprü kurduğum, gönlümüm neşesini, gözümü ışığını yitirdim. Yüzüme bakmıyor artık.

Şimdi başımı taşlara vursam, kâinatı gözyaşlarımla sulasam neye yarar? Sokaklara düşüp gece gündüz Yağmur Gözlüm diye bağırarak dolaşsam elime ne geçer. Yağmur Gözlü küçük meleğimi bir türlü unutmam mümkün değil.

İçini çeke çeke ağlayışını, konuşmakta zorluk çekişini, masum gözlerle yalvarışını, erken küsmesini bir türlü aklımdan çıkaramıyorum. Dünyada hiçbir çocuk bana Yağmur Gözlüm gibi bakamaz. Yağmur Gözlüm gibi gülemez hiç biri.

Yağmur Gözlüm hem endişelerimin kaynağı, hem teselli pınarımdı. Endişelerim umutsuz bir acıya döndü. Teselli pınarım kurudu. Yaşadığıma inanabilmek için deliler gibi ellerimi, ayaklarımı yokluyorum. Var olduğuma inanmak için yıllardır küs olduğum aynalara bakmaya başladım. Yüzüm bana öyle yabancı ki, kendimden ürker oldum.

İçimden bir ses: Yalnız acılara, yokluklara, sefalete, ayrılıklara tahammül etmek sabır sanılır, diyor. Oysa Zenginliğe, saadete, şöhrete, sıhhate de sabretmek gerekir. Şaşırmaya gerek yok. Dahası var: Sabır bununla da bitmez. Şeytana ve nefsin vesveselerine de sabretmek lazım. Yani günahlara, hatta sevaplara sabretmeli .. Sabretmeli ki yaratan bizden razı olsun. Her şey bize yaratanın bir nimeti. Allah nimetini hazmedecek güç versin.

İnanan, yalnız zalimin zulmüne sabretmez. Çünkü zulme sabretmek acizliktir. O halde zulme hemen, anında isyan etmelidir. Mümin aciz olmamalıdır. Hele kâfirin zulmüne karşı kendisini aciz hissediyorsa imanını yenilemesi gerekir.

Sabır, felaket sanılanı saadet yapar. Belâ bilineni kurtuluşa çevirir. Sefalete sabreden zenginliği hazmedemeyenden daha kârlıdır. Hastalığa sabreden sıhhati hazmedemeyenden, yalnızlığa sabreden de şöhreti hazmedemeyenden daha kârlıdır.

Zalimin zulmüne sabreden, isyan edenden daha zararlıdır. Zulme baş kaldıran belki öldürülür. Belki de zulmü yok eder. Her iki halde de kârlı çıkar. Yeter ki gönüller yaratanla birlik olsun. Artık bu düşünceyle teselli bulmaya çalışıyorum.