Ölüm; ne büyük bir sessizlik…

Kimi kalbindekini öldürür elleriyle ve gözünü kırpmadan, kimi bir düşmanı, kimi annesini öldürür, kimi kendini… Hepsi başka başka niceliklere sahip olsalar bile aynı olan ölümün yüzüdür ve asla değişmez…

Ölüm; ayrılık, acı, aşk, evlat, yar anlamaz. Soğuktur onun kolları, siyah bir karanlıktan ve sessiz bir toprak yığınından ötesi yoktur. En derininden vurulur insan; ölüm gelmeyecek sanırız hep. Hâlbuki öyle değil… Kimi zaman sol yanınızı gömersiniz kara toprağa, kimi zaman bir anayı… Aslında bütün acılar aynıdır, içerden kanatır…

Hiç düşünmedim bir gün öleceğimi. Her an gelebilirdi oysa… Sessizliğimde neler olurdu acaba; merak bile etmek istemiyorum. Ben hep sevdiklerimi arkamda bırakmaktan korktum. Belki birileri öldürdü beni en içerden, belki sessizliğime hayran bile olmuştur. Ama kanata kanata birini öldürmek içerden içerden; bir ölüm değil bin ölümün acısı bunu anlatamaz; işte o zaman insan yaşadığına bile hatta nefes alabildiğine bile isyan ediyor…
Ölüm; ne büyük çaresizlik…

Kalbim, hanidir suskun… Ettiği eza yalnız kendine; susar, ağlar, bağırır ama asla belli etmez içinde biriktirdiği o siyah bulutları. İnsanın içinde birini infaz etmesi zor ağır oluyor. Önce kıyamazsınız, yalnızca izlemek ve gözlerine bakarak haykırmak geçer içinizden ancak bu çare değildir. Sonra hesap sormaya başlarsınız; o, dinler sadece çünkü verilecek bütün cevapları vermiştir zaten. Gözlerinizin içine bakar ve olması gerekenin bu olduğunu anlarsınız. Kapatırsınız gözlerinizi ve içinizden susan o kalbe hiç acımadan patlamasını emredersiniz ve isteyerek ölümü dilersiniz; gelmez ölüm istemeyle…

Ölmek ve öldürmek büyük bir çaresizliktir siz hissetmezsiniz. Duyularınızı bir bıçak gibi köreltirken, halet-i ruhiyeniz hiçbir şeyin farkında olmayacak. Can yakmaz ama delik deşik bir İstanbul Caddesi olur içiniz ve zincirleme kazaların ardı arkası kesilmez artık, ne büyük kayıp…