Kimine göre huzurun kaynağıdır mavi ve deniz. Ama benim için deniz; huzurun ta kendisi. Ne zaman içim sıkılsa ağlamaklı olsam, deniz ve o büyüleyici kokusu koşar yardıma. Kıyısında olmasam bile hayali canlanır o an gözümde. O bile yeter bir tatlı tebessüme.

Dalgalı olur kimi deniz… Kızar birine, konuşamadığından içinde tutar sıkıntısını; ama bir yere kadar tabii. Sıkıntıları onu boğarken birden hırçınlaşır. Karaya vurur öfkesini. Kimsenin gücü yetmez durdurmaya. Duyarız söylediklerini ama anlayamayız, bakarız yakarışına ama göremeyiz. Anlar yalnız olduğunu. Daha çok sinirlenir bu kez, isyan eder bu yalnızlığa. Dinmez gözyaşları bir türlü. Ne yaparsa yapsın engel olamaz kendine. Mutlu olmayı bekler ama nafile. Mutluluk ona uzaktır. Umutsuzdur bu yüzden, çaresiz… Durulmayı dener. Başarır gibi olur ama tersine daha çok canlanır bazen.

Bir gün, bir gün başarır sakinleşmeyi her şeye rağmen. Daha narin davranır ona sığınanlara. Ağzı yoktur gülüşünü gösteremez ama kuş kanadı misali beyaz köpükleriyle anlatır mutluluğunu. Sinesindekiler daha çok huzur bulur, daha çok severler onu. Deniz daha neşelenir o zaman. Etrafındaki gülen gözler neşesini ve mutluluğunu perçinleştirir. Kokusunu hediye eder; uzanan sahillere, bazen de kiminin âşık olduğu gözlere…